ΤΟ ΑΣΥΛΟ

Πηγαίνουμε σχεδόν με προφύλαξη

 πίσω από τη σκιά μας,

που πιο ξένη κάθε μέρα

κάποιον άλλον κι εκείνη παρακολουθεί.

Τάσος Λειβαδίτης

Τριγύριζα  στους κήπους ενός ασύλου για παράφρονες,

όταν γνώρισα έναν νεαρό άνδρα

που διάβαζε ένα βιβλίο φιλοσοφίας.

Η συμπεριφορά του και η προφανής καλή υγεία του,

τον έκαναν να ξεχωρίζει από τους άλλους τροφίμους.

Κάθισα δίπλα του και ρώτησα: Τι κάνεις εδώ;

Με κοίταξε, έκπληκτος. Και βλέποντας  ότι δεν ήμουν

ένας από τους γιατρούς, απάντησε:

Είναι πολύ απλό. Ο πατέρας μου, ένας λαμπρός δικηγόρος, 

ήθελε να γίνω  σαν αυτόν.

Ο θείος μου, ο οποίος κατέχει ένα μεγάλο εμπορικό κέντρο,

ελπίζοντας πως θα ακολουθήσω το παράδειγμά του.

Η μητέρα μου ήθελε να είμαι η εικόνα

του αγαπημένου  πατέρα της.

 Η αδελφή μου έβαζε  τον σύζυγό της πάνω  από εμένα

φέρνοντάς τον ως παράδειγμα του επιτυχημένου άνδρα.

 Ο αδελφός μου προσπάθησε να με προπονήσει  έως ότου

 γίνω διάσημος αθλητής όπως ο ίδιος.

Και το ίδιο συνέβη και στο σχολείο, με τον καθηγητή πιάνου

και τον καθηγητή των Αγγλικών, 

 ήταν και οι δυο πεπεισμένοι

ότι ήταν το καλύτερο δυνατό παράδειγμα προς μίμηση.

 

 Κανένας από αυτούς δεν με κοίταξε ως  ένα άτομο,

αλλά ήταν σαν να κοιτάζουν τον εαυτό τους  στον καθρέφτη.

Τουλάχιστον εδώ μπορώ να είμαι ο εαυτός μου.

Γι ' αυτό και εγώ  αποφάσισα να εγγραφώ  στο άσυλο.

  

Χαλίλ Γκιμπράν

Ο μακρύς διάλογος ανάμεσα σε ανθρώπους

μόλις σταμάτησε.

Και, φυσικά, κάποιον που δεν μπορούμε να τον

αντιληφθούμε,

τον φοβόμαστε...

Α. ΚΑΜΥ