Στο Ιόνιο...

Τώρα θα κοιτάζεις μια

καλοκαιρινή θάλασσα. . .  

Θα χορεύουν φύκια

κάτω από το τζάμι του νερού.

Τα ρηχά, έχουν κι αυτά

τα βάσανά τους και τα γλέντια τους.

Η τερατώδης του πελάγους δυνατότητα,

η κίνηση του πλάτους,

θα φθάνει στα πόδια αφρός,

ψευτοεραστής στα πρώτα βότσαλα.

Θα τους σκάει ένα φιλί και θα ξεμεθάει.

Η ακτή δεν θα σε ξέρει.

Σώζεσαι λοιπόν από συσχετίσεις.

Έτσι μπορείς να σταθείς

στο ύψος μιας ρεμβαστικής ουδετερότητας

για ν΄απολαύσεις ανενόχλητα

αυτό το κάθαρμα τη δύση.

Όταν θα σου έχουν πει ό,τι είχαν να σου πουν

οι αναδιπλώσεις των κυμάτων,

θα επιστρέψεις. . .

Η σκέψη, μετά από τόση θάλασσα,

θα βάλει το δέρμα της προσαρμογής. . .

Εκεί που οι καλαμιές σπέρνουν ψιθύρους, θα είναι ψιθυριστή.

'Οπου κυλάει ρυάκι, θα είναι ρέουσα.

Όπου δαγκώνει η πέτρα, θα είναι πέτρινη. 

Θα σε προκαλέσει η θάλασσα στον αποχαιρετισμό...

Μίλα.

Μη πεις όμως  βάρκα,

βουλιάζει αν την παραφορτώσεις με προθέσεις. . .

Μη πεις όμως  βάρκα...

Δαπανηρή ιδέα η ζωή.

Ναυλώνεις έναν κόσμο

για να κάνεις το γύρο μιας βάρκας. . .

Πες μια λέξη.

Δεν σπάει η σιωπή με μια λέξη.

Πες "πέτρα",

που είναι άσπαστη λέξη.

Πες μια λέξη.

Έτσι, ίσα ίσα,

για να βάλεις ένα τίτλο

σ' αυτή τη βόλτα σου την παραθαλάσσια. . .

- Απλώνεται τόση φθινοπωρινή "θάλασσα" μπροστά...

Μια "θάλασσα" που θέλει να διαφεντεύει τη ζωή

αγνοώντας ότι υπάρχουν χρήστες ζωής. . .