Η προσδοκία του ταξιδιού
Θα προσπαθήσουμε να ταξιδέψουμε στο κυανού της τέχνης και του πολιτισμού, όπου εκείνο που βαραίνει περισσότερο στις εκτιμήσεις μας είναι ακριβώς η έλλειψη βαρύτητας. Θα προσπαθήσουμε να επικοινωνούμε με το τηλεγραφείο των σκέψεων, με γλώσσα που περνάει από το τρυπητό που αφήνει απ΄έξω τα απόφλουδα...Με την ελπίδα να υπάρξουν ρινίσματα χρόνου που θα ψιθυρίσουμε: Λίγο θέλω ακόμη για ν΄αποσπαστώ από το έδαφος και να παίξω με τις πατούσες μου μιαν άλλου είδους κιθάρα...
Η εντοπισμένη εδώ προσδοκία είναι η αλληλεπίδραση μας με επίγνωση της αδυναμίας, με φορείς αλληλεπίδρασης, αναγκαίους κατά τη Φυσική, σκέψεις, εικόνες, ήχους που προσφέρουν Αυτοί που μας δείχνουν πόσο λανθασμένα, ίσως, συλλάβαμε την δωρεά της ζωής. Έρανος σκέψεων, λοιπόν, ήχων που παράγουν εικόνες που δεν τις βλέπουν τα μάτια, εικόνων που παράγουν ήχους που δεν τους ακούν τα αυτιά, και μοιρασιά της συγκομιδής. Με τιμή στην ατίμητη τιμή αυτών των διαλεχτών της τέχνης και του πολιτισμού που απλόχερα τα προσφέρουν...
Ας ζήσουμε τουλάχιστον την προσδοκία του ταξιδιού, που είναι πιο σημαντική από την πραγματοποίησή του. . .
Σάββατο 31 Μαρτίου 2012
Παρασκευή 30 Μαρτίου 2012
Πέμπτη 29 Μαρτίου 2012
Τετάρτη 28 Μαρτίου 2012
Τρίτη 27 Μαρτίου 2012
Χέρια
δεν ξέρουν τι να κάνουνε τα χέρια τους.
Τα δίνουν – τάχα χαιρετώντας – σ’ άλλους.
Τ’ αφήνουνε να κρέμονται σαν αποφύσεις άνευρες.
Ή – το χειρότερο – τα ρίχνουνε στις τσέπες τους
και τα ξεχνούνε.
Ένα σωρό ποιήματα άγραφα.
Δευτέρα 26 Μαρτίου 2012
Κυριακή 25 Μαρτίου 2012
Το σύνδρομο του θεατή. . .
Σάββατο 24 Μαρτίου 2012
25 MAΡΤΙΟΥ
όπου γεννήθηκε η κουλτούρα μας
έγιναν ελεύθερες εκλογές
ανάμεσα στη Σκύλλα
και τη Χάρυβδη.
είχαν συμμαχήσει κρυφά μεταξύ τους
αλλ’ ωστόσο οι περισσότεροι
ψήφισαν τη μια
ή την άλλη.
κανένας τους δεν έμεινε
ζωντανός
εκτός απ’ τον Οδυσσέα.
Αυτός δεν αναγνώρισε τις εκλογές.
Πάψετε πια..
τους γόους της υστερικής σειρήνας σταματήστε,
κι αφήστε το πηδάλιο στις τρικυμίας τα χέρια!
Το πιο φριχτό ναυάγιο θα ήταν να σωθούμε!
στις μίζερες τις έγνοιες μας και τις φτηνές χαρές μας,
και στην πιστή τη σύντροφο, που σαν ιστόν αράχνης
ύφαινε την αγάπη της γύρω από τη ζωή μας;
και να μη νοιώθουμε καμιά λαχτάρα ν’ ανατέλλει;
Πάλι σαν τους ανήλιαστους καρπούς, που μαραζώνουν
και πέφτουν σάπιοι καταγής, να μοιάζουν τα όνειρά μας;
να βγούμε μόνοι απ’ τη στενή και τη στρωτή μας κοίτη,
κ’ ελεύθεροι, σαν άνθρωποι στη χαραυγή του κόσμου,
τους άγνωστους να πάρουμε και τους μεγάλους δρόμους
μ’ ανάλαφρη περπατησιά σαν του πουλιού στο χώμα
και την ψυχή μας ριγηλή σα φυλλωσιά στην αύρα,
τουλάχιστο ας μη χάσουμε την ευκαιρία τώρα
το παίγνιο να γίνουμε των άγριων των κυμάτων -
τα κύματα της θάλασσας τα σκοτεινά τα βύθη,