''
…Για ποιόν και για ποιο μπορώ να πω ανεπιφύλακτα: “Αυτό το ξέρω!” Την καρδιά μου μπορώ να την καταλάβω και ξέρω πως υπάρχει. Τον κόσμο, μπορώ να τον αγγίξω και ξέρω, πάλι, πως υπάρχει. Εδώ σταματάει κάθε μου γνώση, τα υπόλοιπα είναι επινοήσεις. Γιατί, αν προσπαθώ να καταλάβω τον εαυτό μου για τον οποίο είμαι σίγουρος, αν προσπαθώ να τον καθορίσω και να τον συνοψίσω, αφήνω το νερό να κυλάει μέσ’ από τα δάχτυλά μου. Μπορώ να περιγράψω μία – μία όλες τις όψεις που ξέρει να παίρνει, ακόμα κι εκείνες που του έχουν αποδώσει, τη μόρφωση, την καταγωγή, την οργή ή τις σιωπές, την αξιοπρέπεια ή μικροπρέπεια.
Αλλά δεν προσθέτουμε πρόσωπα. Ακόμα κι αυτή, η δική μου καρδιά θα μου μείνει άγνωστη για πάντα. Ανάμεσα στη βεβαιότητα που έχω για την ύπαρξή μου και στο νόημα που προσπαθώ να δώσω σ’ αυτή τη βεβαιότητα, υπάρχει ένα κενό που δε θα γεμίσει ποτέ. Ο εαυτός μου θα μου μείνει για πάντα ξένος. Στην ψυχολογία και στη λογική υπάρχουν αλήθειες αλλά λείπει η αλήθεια. Το Σωκρατικό “γνώθι σ’ αυτόν” αξίζει τόσο όσο το “έσο ενάρετος” της εξομολόγησης. Σ” αυτά βλέπουμε πως υπάρχει νοσταλγία και άγνοια. Αποτελούν άσκοπα παιχνίδια επάνω σε σπουδαία θέματα.
Μονάχα μέσα στα πλαίσια που μπορεί κανείς να τα πλησιάσει παίρνουν κάποιο νόημα. Βλέπω ακόμα τα δέντρα που ξέρω τη σύστασή τους, το νερό που δοκιμάζω τη γεύση του. Πώς ν’ αρνηθώ αυτό τον κόσμο αφού υφίσταμαι την επίδρασή του, πώς ν’ αρνηθώ το άρωμα της χλόης και των άστρων, πώς ν’ αρνηθώ τη νύχτα και τις λίγες βραδιές που χαρίζουν στην καρδιά γαλήνη; Κι όμως ολόκληρη η επιστήμη αυτής της γης δε θα με πείσει ποτέ για το ότι αυτός ο κόσμος μου ανήκει…''
O Σίσυφος είναι ο παράλογος ήρωας. Τα πάθη του είναι η ουσία του και όχι το μαρτύριό του. Το πάθος για τη ζωή, την απέχθεια προς τον θάνατο, την περιφρόνηση των «θεών» τα πλήρωσε με το αυτό το μεγάλο μαρτύριο, να δίνει όλο του το είναι σε κάτι ανώφελο.
Ο εργάτης που θέλουν να διαμορφώσουν δεν θα είναι ένας σύγχρονος Σίσυφος; Ο βράχος δεν θα είναι η πραγματικότητά του; Ο εργάτης αυτός θα είναι ένα παράλογο πρόσωπο; To ερώτημα είναι εάν θα είναι και τραγικό πρόσωπο, εάν θα έχει συνείδηση της άθλιας ύπαρξής του, της ματαιότητας της προσπάθειάς του. . . Δεν είναι δύσκολο αν βασανίζεσαι συνέχεια από μια πέτρα να γίνεις πέτρα. . . Ο βράχος να γίνει η πραγματικότητά σου. . . Θα διατηρήσει τη διαύγειά του;
''Αν όμως το παράλογο μου φαίνεται πρόδηλο, οφείλω να το διατηρήσω με μια διαυγή προσπάθεια και να δεχτώ να ζήσω βιώνοντάς το. Η εξέγερση μου, η ελευθερία, το πάθος μου θα είναι οι συνέπειες του. Η διαύγεια του πνεύματος του Σίσυφου, που θα έπρεπε να ήταν το μαρτύριο του, ολοκληρώνει ταυτόχρονα τη νίκη του.
Η δημιουργία είναι για τον Σίσυφο η καλύτερη ευκαιρία για να διατηρεί τη συνείδησή του άγρυπνη μπροστά στις λαμπρές και αλόγιστες εικόνες του κόσμου. Ο αγώνας του Σίσυφου που αγαπά τη ζωή και μισεί το θάνατο γίνεται σύμβολο της ανθρώπινης μοίρας.''
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου