Η προσδοκία του ταξιδιού

Θα προσπαθήσουμε να ταξιδέψουμε στο κυανού της τέχνης και του πολιτισμού, όπου εκείνο που βαραίνει περισσότερο στις εκτιμήσεις μας είναι ακριβώς η έλλειψη βαρύτητας. Θα προσπαθήσουμε να επικοινωνούμε με το τηλεγραφείο των σκέψεων, με γλώσσα που περνάει από το τρυπητό που αφήνει απ΄έξω τα απόφλουδα...Με την ελπίδα να υπάρξουν ρινίσματα χρόνου που θα ψιθυρίσουμε: Λίγο θέλω ακόμη για ν΄αποσπαστώ από το έδαφος και να παίξω με τις πατούσες μου μιαν άλλου είδους κιθάρα...

Η εντοπισμένη εδώ προσδοκία είναι η αλληλεπίδραση μας με επίγνωση της αδυναμίας, με φορείς αλληλεπίδρασης, αναγκαίους κατά τη Φυσική, σκέψεις, εικόνες, ήχους που προσφέρουν Αυτοί που μας δείχνουν πόσο λανθασμένα, ίσως, συλλάβαμε την δωρεά της ζωής. Έρανος σκέψεων, λοιπόν, ήχων που παράγουν εικόνες που δεν τις βλέπουν τα μάτια, εικόνων που παράγουν ήχους που δεν τους ακούν τα αυτιά, και μοιρασιά της συγκομιδής. Με τιμή στην ατίμητη τιμή αυτών των διαλεχτών της τέχνης και του πολιτισμού που απλόχερα τα προσφέρουν...

Ας ζήσουμε τουλάχιστον την προσδοκία του ταξιδιού, που είναι πιο σημαντική από την πραγματοποίησή του. . .


Πέμπτη 15 Ιανουαρίου 2015





Το μικρό αγόρι έχτιζε τον πύργο του στην αμμουδιά. Ήξερε πως δεν ήταν βασιλιάς, κι ας ένιωθε έτσι. Ο πύργος κατέρρεε κι αυτό γελούσε γιατί την επόμενη φορά θα διάλεγε πιο όμορφες και πιο κατάλληλες πέτρες. Μάθαινε να ισορροπεί όγκους και χρώματα και έλεγχε κάθε κίνηση του σώματός του. Η χαρά του παιχνιδιού δεν ήταν αυτό που θα έμενε στην αμμουδιά, αλλά αυτό που θα έπαιρνε μαζί του φεύγοντας. Καθώς απομακρυνόταν, κρατώντας το χέρι της μητέρας του, γύρισε και μου φώναξε: στον χαρίζω! Νιώθω πως μέσα σε ένα απόγευμα απόκτησα όλα τα πλούτη του κόσμου!


Aπό τον τοίχο της Maria Kossifidou




Posted by at

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)