[…] «Είναι τώρα δυο μέρες που η πόρτα ασφαλείας με διπλή τρίαινα που έχουμε στο διαμέρισμα, δεν ανοίγει από μέσα. Κλειδωθήκαμε και δε μπορούμε να βγούμε - ούτε εγώ ούτε η Ζαχαρούλα, η σύζυγος. Στην αρχή φοβήθηκα κι έψαχνα για το χαρτί της εγγύησης της πόρτας… Μετά κατάλαβα… Γραμμή του κόμματος - και τα παιδιά μου πειθάρχησαν νωρίς-νωρίς, δέκα μέρες πριν τις εκλογές, μην πει κάτι κανείς απ’ το κόμμα. Οι καιροί είναι πονηροί.

Δεν έβγαινε στο τηλέφωνο ο γιος αλλά η κόρη δεν άντεξε και μαρτύρησε… «Κλειδώστε τους γέρους» ήταν η εντολή του αρχηγού απ’ την Τρίπολη κι όλοι οι της τρίτης ηλικίας υποχρεωτικά έγκλειστοι μέχρι τις εκλογές ως ύποπτοι μνημονιακής ψήφου. Ήταν να το ζήσουμε κι αυτό - σταλινικές ομορφιές σε δεξιό κόμμα. «Δε θα σας λείψει τίποτα. Θα σας ανεφοδιάζουμε πλήρως με καλάθι απ’ το μπαλκόνι όπως στα Μετέωρα. Λίγες μέρες υπομονή, πατέρα… Για το καλό της πατρίδας…» είπε η κόρη κι έκλεισε βιαστικά.

  

Tι το ήθελα κι άνοιγα κουβέντα προχτές… Είπα στο κυριακάτικο τραπέζι τις ενστάσεις, τις αμφιβολίες μου. Εχέφρων και αρχών πατριωτικών εγώ, κατάλαβα την οργή και την ένταξη των παιδιών στο συντηρητικό αντιμνημονιακό μέτωπο. Αλλά πώς ν’ αντέξω ψεκασμούς και συνωμοσιολογίες; Ποσοστώσεις 20% εδώ και 80% αλλού; Υδατάνθρακες αντί υδρογονάνθρακες; Το «Ξεκόλλα», τις μαντινάδες και άλλα τρενοβλαβή; Και δε ξέρω κι από Facebook. Άσε που πάντα υποψιαζόμουν πως ο γιος ήταν γοητευμένος από τη Ραχήλ, η οποία ήδη όμως…

Κι έτσι τελώ τώρα υπό περιορισμό, βόλτα απ’ το σαλόνι στην κουζίνα για ξεμούδιασμα - τόσο θα ‘χει για προαυλισμό κι ο Κουφοντίνας, φαντάζομαι. Σιγά μη μας άφηναν να φοβηθούμε για την τάξη ή για τη σύνταξη… Η Ζαχαρούλα, παρότι ήδη της λείπουν οι γειτόνισσες, το σούπερ μάρκετ, η μπιρίμπα, λέει πως για να το έκαναν τα παιδιά, κάτι θα ξέρουν. Εγώ πάλι, με διαρκώς βιζαβί κι απεναντίας τη συμβία, τώρα καταλαβαίνω τι πέρασαν μετά τον Εμφύλιο οι πολίτες δεύτερης κατηγορίας - έχει η ζωή γυρίσματα…

Ούτε καφενείο για τάβλι και κουβέντες πολιτικές, ούτε συγκεντρώσεις. Λες να ‘θελε να μας προφυλάξει απ’ τον στρατηγό χειμώνα ο αρχηγός; Ένας ήταν ο στόχος: να μη μολυνθούμε από μνημονιακό ιό… Πήρα πια την τσατσάρα απ’ το μπάνιο και μετρώ, όπως στον στρατό, τις μέρες ως τις 25 των εκλογών. Τηλεόραση, Αυτιάς και Ζαχαρούλα είναι μείγμα θανατηφόρο, γεροκτονία κανονική…

Όμως μου τριβελίζει το μυαλό ιδέα τρελή για τις 24 το βράδι… Αντέχουν τα πόδια και τα χέρια μου ακόμη… Λέω να ενώσω ό,τι σεντόνια και παπλωματοθήκες έχουμε σ’ ένα τεράστιο σκοινί όπως στις ταινίες - άσε τη Ζαχαρούλα να φωνάζει, θα της βάλω ταμπέλα «Je suis mourli»… Σιγά-σιγά θα κατέβω απ’ τον τρίτο στον ακάλυπτο, θα αποδράσω… Για ένα γαμώτο κι ας σαβουρντιχτώ… Δεν είναι που θέλω ντε και καλά να ψηφίσω… Έτσι που γίναμε, για να πω την αλήθεια, δεν ξέρω πια και πού να το ρίξω. Αλλά θα ‘θελα να δω τις φάτσες τους, όταν θα ξεκλειδώσουν στις 26 και θα βρουν μέσα μόνο τη Ζαχαρούλα…» [...]

 Στάθης Παχίδης / Protagon