Η προσδοκία του ταξιδιού

Θα προσπαθήσουμε να ταξιδέψουμε στο κυανού της τέχνης και του πολιτισμού, όπου εκείνο που βαραίνει περισσότερο στις εκτιμήσεις μας είναι ακριβώς η έλλειψη βαρύτητας. Θα προσπαθήσουμε να επικοινωνούμε με το τηλεγραφείο των σκέψεων, με γλώσσα που περνάει από το τρυπητό που αφήνει απ΄έξω τα απόφλουδα...Με την ελπίδα να υπάρξουν ρινίσματα χρόνου που θα ψιθυρίσουμε: Λίγο θέλω ακόμη για ν΄αποσπαστώ από το έδαφος και να παίξω με τις πατούσες μου μιαν άλλου είδους κιθάρα...

Η εντοπισμένη εδώ προσδοκία είναι η αλληλεπίδραση μας με επίγνωση της αδυναμίας, με φορείς αλληλεπίδρασης, αναγκαίους κατά τη Φυσική, σκέψεις, εικόνες, ήχους που προσφέρουν Αυτοί που μας δείχνουν πόσο λανθασμένα, ίσως, συλλάβαμε την δωρεά της ζωής. Έρανος σκέψεων, λοιπόν, ήχων που παράγουν εικόνες που δεν τις βλέπουν τα μάτια, εικόνων που παράγουν ήχους που δεν τους ακούν τα αυτιά, και μοιρασιά της συγκομιδής. Με τιμή στην ατίμητη τιμή αυτών των διαλεχτών της τέχνης και του πολιτισμού που απλόχερα τα προσφέρουν...

Ας ζήσουμε τουλάχιστον την προσδοκία του ταξιδιού, που είναι πιο σημαντική από την πραγματοποίησή του. . .


Παρασκευή 15 Μαΐου 2015





«Προχώρησε και άνοιξε την πόρτα.

 Ίσως έξω να βρεις ένα δέντρο ή ένα κλαδί, 

έναν κήπο ή μια πόλη μαγική.

 Προχώρησε και άνοιξε την πόρτα.

 Ίσως κάποιος σκύλος να ανασκαλεύει.

 Ίσως να δεις ένα πρόσωπο 

ή ένα βλέμμα ή την εικόνα μιας εικόνας. 

Προχώρησε και άνοιξε την πόρτα. 

Αν έχει ομίχλη, θα φύγει. 

Προχώρησε και άνοιξε την πόρτα.

 Ακόμα και αν υπάρχει μόνο το σκοτάδι 

ακόμα κι αν υπάρχει μόνο η υπόκωφη βοή του ανέμου

 ακόμα κι αν δεν υπάρχει τίποτα απολύτως, 

προχώρησε και άνοιξε την πόρτα. 

Τουλάχιστον, θα υπάρξει ένα ρεύμα» 


Μίροσλαβ Χόλουμπ / Η πόρτα, μτφρ. Σπύρος Τσακνιάς


Από τον τοίχο της Μαρίας Ανδρέου





Posted by at

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)