“Μερικές φορές, το πεπρωμένο μας είναι σαν μια μικρή αμμοθύελλα, που επιμένει να αλλάζει κατευθύνσεις. Αλλάζουμε κι εμείς την κατεύθυνσή μας, αλλά εκείνη εξακολουθεί να μας κυνηγά. Στρέφουμε και πάλι την πλάτη μας, αλλά η θύελλα προσαρμόζεται στις κινήσεις μας. Κάνουμε το ίδιο ξανά και ξανά, σα να χορεύουμε έναν τραγικό χορό με το θάνατο, λίγο πριν την αυγή. Γιατί; Μα επειδή η θύελλα αυτή δεν είναι κάτι, που ήρθε από μακριά, από το άγνωστο, χωρίς να σχετίζεται με μας. Αυτή η θύελλα είμαστε εμείς. Είναι κάτι, που βγαίνει από μέσα μας. Έτσι, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε, είναι να υποχωρήσουμε, να ενδώσουμε σ' αυτό, να βαδίσουμε κατευθείαν μέσα στη θύελλα, κλείνοντας τα μάτια και ασφαλίζοντας τ' αυτιά μας, έτσι ώστε να μη μπεί η άμμος μέσα τους και να περάσουμε από μέσα της, βήμα το βήμα. Δεν υπάρχει ήλιος εκεί, ούτε φεγγάρι, ούτε προσανατολισμός, ούτε αίσθηση του χρόνου. Μόνο λεπτή, λευκή άμμος, που στροβιλίζεται προς τον ουρανό σαν κονιορτοποιημένα οστά. Αυτό είναι το πρόσωπο της αμμοθύελλας που έχουμε ανάγκη να φανταστούμε. Και στ' αλήθεια, θα πρέπει να τα καταφέρουμε μέσα σ' αυτήν τη βίαιη, μεταφυσική, συμβολική θύελλα. Ανεξάρτητα όμως από το πόσο μεταφυσική ή συμβολική θα ήταν για μας, για ένα πράγμα οφείλουμε να είμαστε βέβαιοι: πως θα κόψει τη σάρκα μας σα χιλιάδες κοφτερές λεπίδες. Οι άνθρωποι θα ματώσουν και θα ματώσουμε κι εμείς. Καυτό, κόκκινο αίμα. Και θα το πιάσουμε το αίμα αυτό, θα το νιώσουμε. Και το δικό μας και των άλλων! Και μόλις η θύελλα φθάσει στο τέλος της, δε θα θυμόμαστε τη διαδρομή, το πως τα καταφέραμε να επιβιώσουμε. Δε θα ξέρουμε καν αν η θύελλα τελείωσε. Γαι ένα όμως θα είμαστε απόλυτα βέβαιοι. Πως όταν βγούμε από αυτήν την θύελλα, δε θα είμαστε οι ίδιοι άνθρωποι, αυτοί που ήμασταν όταν μπήκαμε μέσα της. Αυτό λοιπόν είναι όλο το νόημα της θύελλας.” 

 Haruki Murakami / Kafka On The Shore

(Από τον τοίχο της Ιφιγένειας Κουμαργιανού)