Όσο μεγαλώνω, τόσο ονειρεύομαι. 

Επιστρέφω στα βλέμματα και στις αφές, 

που αποκαλύπτουν τις ρωγμές των πραγμάτων. 

Μέσα τους ο χρόνος θυμίζει και σχεδιάζει.

 Δεν με γοητεύει πια ο χρόνος ως ιστορία. 

Στη ζωή, συχνά, αποδεικνύονται μικρά και κίβδηλα 

τα μεγάλα των "Μεγάλων". 

Ματώνουν τότε οι ελπίδες και ματαιώνονται οι διάρκειες.

 Με συγκινεί ο χρόνος της στιγμής, 

που δωρίζει στους πιστούς των θαυμάτων 

εικόνες με υψηλή ανάλυση αλήθειας 

και με μεγάλη ευκρίνεια εσωτερικότητας. 

Με τέτοια καθαρότητα ευαισθησίας 

τα μικρά αποκτούν βάθος και ύψος 

κι άλλοτε ανοίγουν τους πόνους και ελευθερώνουν

 κι άλλοτε λύνουν τις σιωπές και παρηγορούν. 

Δ. Καρατζάς / Χωρίς εδώ / Το δόντι