Πού να σε κρύψω, γιόκα μου, να μη σε φτάνουν οι κακοί;

 Σε ποιο νησί του ωκεανού, σε ποια κορφήν ερημική;

 Δε θα σε μάθω να μιλάς και τ' άδικο φωνάζεις.

 Ξαίρω πως θάχεις την καρδιά τόσο καλή, τόσο γλυκή, 

 που με τα βρόχια της οργής ταχιά θε να σπαράζεις. 

Συ θάχεις μάτια γαλανά, θάχεις κορμάκι τρυφερό,

 θα σε φυλάω από ματιά κακή κι από κακόν καιρό, 

 από το πρώτο ξάφνισμα της ξυπνημένης νιότης. 

 Δεν είσαι συ για μάχητες, δεν είσαι συ για το σταυρό, 

 Εσύ νοικοκερόπουλο, όχι σκλάβος ή προδότης. 

Τη νύχτα θα σηκώνομαι κι αγάλια θα νυχοπατώ,

 να σκύβω, την ανάσα σου ν' ακώ, πουλάκι μου ζεστό,

 να σου τοιμάζω στη φωτιά γάλα και χαμομήλι

 κι ύστερ' απ' το παράθυρο με καρδιοχτύπι να κοιτώ, 

 που θα πηγαίνεις στο σκολειό με πλάκα και κοντύλι... 

Κι αν κάποτε τα φρένα σου μ' αλήθεια, φως της αστραπής,

 χτυπήσει ο Κύρης τα' ουρανού, παιδάκι μου να μη την πεις, 

 θεριά οι ανθρώποι, δεν μπορούν το φως να το σηκώσουν.

 Δεν είν' αλήθεια πιο χρυσή, σαν την αλήθεια της σιωπής.

 Χίλιες φορές να γεννηθείς, τόσες θα σε σταυρώσουν.

Κώστας Βάρναλης / Οι πόνοι της Παναγιάς