Η προσδοκία του ταξιδιού
Θα προσπαθήσουμε να ταξιδέψουμε στο κυανού της τέχνης και του πολιτισμού, όπου εκείνο που βαραίνει περισσότερο στις εκτιμήσεις μας είναι ακριβώς η έλλειψη βαρύτητας. Θα προσπαθήσουμε να επικοινωνούμε με το τηλεγραφείο των σκέψεων, με γλώσσα που περνάει από το τρυπητό που αφήνει απ΄έξω τα απόφλουδα...Με την ελπίδα να υπάρξουν ρινίσματα χρόνου που θα ψιθυρίσουμε: Λίγο θέλω ακόμη για ν΄αποσπαστώ από το έδαφος και να παίξω με τις πατούσες μου μιαν άλλου είδους κιθάρα...
Η εντοπισμένη εδώ προσδοκία είναι η αλληλεπίδραση μας με επίγνωση της αδυναμίας, με φορείς αλληλεπίδρασης, αναγκαίους κατά τη Φυσική, σκέψεις, εικόνες, ήχους που προσφέρουν Αυτοί που μας δείχνουν πόσο λανθασμένα, ίσως, συλλάβαμε την δωρεά της ζωής. Έρανος σκέψεων, λοιπόν, ήχων που παράγουν εικόνες που δεν τις βλέπουν τα μάτια, εικόνων που παράγουν ήχους που δεν τους ακούν τα αυτιά, και μοιρασιά της συγκομιδής. Με τιμή στην ατίμητη τιμή αυτών των διαλεχτών της τέχνης και του πολιτισμού που απλόχερα τα προσφέρουν...
Ας ζήσουμε τουλάχιστον την προσδοκία του ταξιδιού, που είναι πιο σημαντική από την πραγματοποίησή του. . .
Πέμπτη 30 Νοεμβρίου 2017
Τετάρτη 29 Νοεμβρίου 2017
"Μπάμπης:
όπως και μετά από κάθε συνεδρίαση.
Γίνονται πειράματα Φυσικής;
από Άτομα που μιλούν!
Πάντως και τώρα,
Μπάμπη,
εμείς οι Έλληνες εφαρμόζουμε την
Αρχή της Αβεβαιότητας του Heisenberg.
Όταν μιλάει ένα Άτομο,
άλλοι το θαυμάζουν:
"Τι λέει το Άτομο!"
και άλλοι απορούν:
"Τι λέει το Άτομο;"
Δεν το είχα σκεφτεί!
Άκυρο!
Δεν γίνεται κατά Heisenberg
άλλοι να μη θαυμάζουμε και άλλοι να μην απορούμε.
Μήτσος:
Φαντάζεσαι,
Μπάμπη,
τι θα γινόταν αν δεν ίσχυε η
Αρχή της Αβεβαιότητας
όταν μιλούσε ένα Άτομο;
Μπάμπης:
Οι μισοί θα παίζαμε ξύλο
και
οι άλλοι μισοί θα αγκαλιαζόμαστε
και θα έπεφτε πάλι ξύλο!
Άκυρο το Nobel,
ακυρο!"
Σαν Μπέεεεκετ / Περιμένοντας τον Κουτό
Τρίτη 28 Νοεμβρίου 2017
Θα παίζουμε στις συγκεντρώσεις μας
αντί Carmina Burana
το Kuro Siwo του Καβαδία;
"Πέρ' απ΄ τή γέφυρα του Αδάμ στη Νότιο Κίν.Α
χιλιάδες παραλάβαινες τσουβάλια σόγια.
Μα ούτε μια στιγμή δεν ελησμόνησες τα λόγια
που σου 'πανε μια κουφια ώρα στην Αθήνα"
όλοι "πιστεύουμε" όλοι έχουμε "θεούς",
την τοξική έκκριση των λόγων των ανθρωποθετούντων.
στην καλύτερη τιμή.
Η τιμή τιμή δεν έχει και χαράς στον που την έχει.
Τα θύματα της Υεμένης από τα βλήματα μας,
θα γίνονται με υπογραφή μας αναμάρτητοι,
γεμάτα από ηθικό πλεονέκτημα,
θα πηγαίνουν στον παράδεισο του Αλλάχ
για να απολαμβάνουν τις παρθένες.
Μετά από αυτά,
απερίσπαστοι πλέον στον αγώνα για τα δικαιώματα
των Δελφινιών του Αττικού Πάρκου
που βασανίζονται κατά την εκγύμναση τους
να κάνουν νούμερα
από τους καπιταλιστές ιδιοκτήτες του πάρκου.