Η προσδοκία του ταξιδιού

Θα προσπαθήσουμε να ταξιδέψουμε στο κυανού της τέχνης και του πολιτισμού, όπου εκείνο που βαραίνει περισσότερο στις εκτιμήσεις μας είναι ακριβώς η έλλειψη βαρύτητας. Θα προσπαθήσουμε να επικοινωνούμε με το τηλεγραφείο των σκέψεων, με γλώσσα που περνάει από το τρυπητό που αφήνει απ΄έξω τα απόφλουδα...Με την ελπίδα να υπάρξουν ρινίσματα χρόνου που θα ψιθυρίσουμε: Λίγο θέλω ακόμη για ν΄αποσπαστώ από το έδαφος και να παίξω με τις πατούσες μου μιαν άλλου είδους κιθάρα...

Η εντοπισμένη εδώ προσδοκία είναι η αλληλεπίδραση μας με επίγνωση της αδυναμίας, με φορείς αλληλεπίδρασης, αναγκαίους κατά τη Φυσική, σκέψεις, εικόνες, ήχους που προσφέρουν Αυτοί που μας δείχνουν πόσο λανθασμένα, ίσως, συλλάβαμε την δωρεά της ζωής. Έρανος σκέψεων, λοιπόν, ήχων που παράγουν εικόνες που δεν τις βλέπουν τα μάτια, εικόνων που παράγουν ήχους που δεν τους ακούν τα αυτιά, και μοιρασιά της συγκομιδής. Με τιμή στην ατίμητη τιμή αυτών των διαλεχτών της τέχνης και του πολιτισμού που απλόχερα τα προσφέρουν...

Ας ζήσουμε τουλάχιστον την προσδοκία του ταξιδιού, που είναι πιο σημαντική από την πραγματοποίησή του. . .


Σάββατο 16 Δεκεμβρίου 2017




 "Τώρα ανοίγω πόρτες που ’ναι μόνο δικές μου 

Καθένας τώρ’ ανοίγει τις δικές του πόρτες 

Καθένας τώρα βλέπει τα δικά του πράγματα. 

Κι αν τύχει να βρεθούμε μπρος στα ίδια πράγματα 

τα βλέπουμε 

με χρώματα και σχήματα ο καθένας 

διαφορετικά. 

Και αν τύχει να τα ιδούμε με

 τα ίδια χρώματα

 και με τα ίδια σχήματα τα βλέπουμε

 όχι στην ίδια θέση

 όχι απ’ την ίδια θέση 

όχι στον ίδιο χρόνο. 

Κι αν δούμε ακριβώς τα ίδια πράγματα

 στην ίδια θέση από

 την ίδια θέση

 στο ίδιο χρώμα και 

στο ίδιο σχήμα στον ίδιο χρόνο ακριβώς 

θα πει 

θα πει πως ανοίξαμε την

 τελευταία πόρτα." 

Γιάννης Υφαντής / Θα Πει



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου