"Αυτό είναι το ποίημα ενός πουκάμισου,

το οποίο είναι ερωτευμένο ως το λαιμό

με ένα απλό ξύλινο μανταλάκι, και λέει:

Με κρατάς σ'αυτή την κούνια να μην γλιστρήσω.

Να μου εξατμιστούν τα δάκρυα στον ήλιο.

Χάρη σ'εσένα θα μπορώ να αστειευτώ

με τα ζώα και τα πουλιά στον κήπο αυτό.

Θα φουσκώνω.
 Θα ξελύσω όλα τα κουμπιά στο πάνινό μου σώμα.

Ολάκερο το πρωί, θα γινώ σημαία 
η οποία με τα χέρια της θα πλαταγίζει τον αγέρα

και θα μυρίζει σαπούνι κι'ουρανό.

Κράτα με σφιχτά, αλλά μην με ζηλεύεις.

Εμένα με σιδερώνουν το μεσημέρι."

Miroslav-Mika Antic