Η προσδοκία του ταξιδιού

Θα προσπαθήσουμε να ταξιδέψουμε στο κυανού της τέχνης και του πολιτισμού, όπου εκείνο που βαραίνει περισσότερο στις εκτιμήσεις μας είναι ακριβώς η έλλειψη βαρύτητας. Θα προσπαθήσουμε να επικοινωνούμε με το τηλεγραφείο των σκέψεων, με γλώσσα που περνάει από το τρυπητό που αφήνει απ΄έξω τα απόφλουδα...Με την ελπίδα να υπάρξουν ρινίσματα χρόνου που θα ψιθυρίσουμε: Λίγο θέλω ακόμη για ν΄αποσπαστώ από το έδαφος και να παίξω με τις πατούσες μου μιαν άλλου είδους κιθάρα...

Η εντοπισμένη εδώ προσδοκία είναι η αλληλεπίδραση μας με επίγνωση της αδυναμίας, με φορείς αλληλεπίδρασης, αναγκαίους κατά τη Φυσική, σκέψεις, εικόνες, ήχους που προσφέρουν Αυτοί που μας δείχνουν πόσο λανθασμένα, ίσως, συλλάβαμε την δωρεά της ζωής. Έρανος σκέψεων, λοιπόν, ήχων που παράγουν εικόνες που δεν τις βλέπουν τα μάτια, εικόνων που παράγουν ήχους που δεν τους ακούν τα αυτιά, και μοιρασιά της συγκομιδής. Με τιμή στην ατίμητη τιμή αυτών των διαλεχτών της τέχνης και του πολιτισμού που απλόχερα τα προσφέρουν...

Ας ζήσουμε τουλάχιστον την προσδοκία του ταξιδιού, που είναι πιο σημαντική από την πραγματοποίησή του. . .


Τετάρτη 20 Φεβρουαρίου 2019



"Ζούμε αλλού και κάπου αλλού υπάρχουμε 

 αλλού κι αλλιώτικα μιλάμε και αγαπάμε 

 αλλού είναι η σκέψη μας κι ολόκληρη η ζωή μας 

 κι όμως εδώ σ’ αυτό τον τόπο σέρνουμε τα πόδια μας 

 σαν τους κατάδικους που ζουν μ’ άλλους κατάδικους

 σ’ αυτές εδώ τις ερημιές 

 με πρόσωπα που ανήκουν σ’ άλλους 

 ή και σε κάτι που υποδύεται τους άλλους.

 Ζούμε αλλού κι άραγε πώς να είμαστε 

 με ποια λαλιά και ποιες αισθήσεις 

 με δέρμα και αίμα υποταγμένα στο μυστήριο 

 και ασφαλώς περήφανοι στην τακτική ζωή μας.

 Α βέβαια, βέβαια ζούμε αλλού

 και κάπου αλλού υπάρχουμε."

Μάνος Ελευθερίου / Ζούμε αλλού


Posted by at

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)