Η προσδοκία του ταξιδιού

Θα προσπαθήσουμε να ταξιδέψουμε στο κυανού της τέχνης και του πολιτισμού, όπου εκείνο που βαραίνει περισσότερο στις εκτιμήσεις μας είναι ακριβώς η έλλειψη βαρύτητας. Θα προσπαθήσουμε να επικοινωνούμε με το τηλεγραφείο των σκέψεων, με γλώσσα που περνάει από το τρυπητό που αφήνει απ΄έξω τα απόφλουδα...Με την ελπίδα να υπάρξουν ρινίσματα χρόνου που θα ψιθυρίσουμε: Λίγο θέλω ακόμη για ν΄αποσπαστώ από το έδαφος και να παίξω με τις πατούσες μου μιαν άλλου είδους κιθάρα...

Η εντοπισμένη εδώ προσδοκία είναι η αλληλεπίδραση μας με επίγνωση της αδυναμίας, με φορείς αλληλεπίδρασης, αναγκαίους κατά τη Φυσική, σκέψεις, εικόνες, ήχους που προσφέρουν Αυτοί που μας δείχνουν πόσο λανθασμένα, ίσως, συλλάβαμε την δωρεά της ζωής. Έρανος σκέψεων, λοιπόν, ήχων που παράγουν εικόνες που δεν τις βλέπουν τα μάτια, εικόνων που παράγουν ήχους που δεν τους ακούν τα αυτιά, και μοιρασιά της συγκομιδής. Με τιμή στην ατίμητη τιμή αυτών των διαλεχτών της τέχνης και του πολιτισμού που απλόχερα τα προσφέρουν...

Ας ζήσουμε τουλάχιστον την προσδοκία του ταξιδιού, που είναι πιο σημαντική από την πραγματοποίησή του. . .


Παρασκευή 26 Απριλίου 2019



Κορώνα μου, αντιστύλι μου, χαρά των γερατειώ μου, 

ήλιε της βαρυχειμωνιάς, λιγνοκυπάρισσό μου.


 Πώς μ’ άφησες να σέρνουμαι και να πονώ μονάχη

χωρίς γουλιά, σταλιά νερό και φως κι ανθό κι αστάχυ; 


 Με τα ματάκια σου έβλεπα της ζωής κάθε λουλούδι,

 με τα χειλάκια σου έλεγα τ’ αυγερινό τραγούδι.


 Με τα χεράκια σου τα δυο, τα χιλιοχαϊδεμένα, 

όλη τη γης αγκάλιαζα κι όλ’ είτανε για μένα.


 Νιότη απ’ τη νιότη σου έπαιρνα κι ακόμη αχνογελούσα,

 τα γερατειά δεν τρόμαζα, το θάνατο αψηφούσα.


 Και τώρα πού θα κρατηθώ, πού θα σταθώ, πού θα ’μπω, 

που απόμεινα ξερό δεντρί σε χιονισμένο κάμπο; 


 Γιε μου, αν δε σου ’ναι βολετό να ’ρθεις ξανά σιμά μου, 

πάρε μαζί σου εμένανε, γλυκειά μου συντροφιά μου.


 Κι αν είν’ τα πόδια μου λιγνά, μπορώ να πορπατήσω 

κι αν κουραστείς, στον κόρφο μου, γλυκά θα σε κρατήσω.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου