I 

 Όλα τα σύννεφα εξομολογήθηκαν

 Τη θέση τους ένας καημός δικός μου επήρε

 Κι όταν μες στα μαλλιά μου μελαγχόλησε 

Το αμετανόητο χέρι

 Δέθηκα σ' έναν κόμπο λύπης.

 II

 Η ώρα ξεχάστηκε βραδιάζοντας 

Δίχως θύμηση

 Με το δέντρο της αμίλητο 

Προς τη θάλασσα

 Ξεχάστηκε βραδιάζοντας 

Δίχως φτερούγισμα 

Με την όψη της ακίνητη 

Προς τη θάλασσα 

Βραδιάζοντας 

Δίχως έρωτα 

Με το στόμα της ανένδοτο

 Προς τη θάλασσα

 Κι εγώ – μες στη Γαλήνη που σαγήνεψα.

 III 

 Απόγευμα

 Κι η αυτοκρατορική του απομόνωση

Κι η στοργή τών ανέμων του 

Κι η ριψοκίνδυνη αίγλη του 

Τίποτε να μην έρχεται Τίποτε

 Να μη φεύγει

 Όλα τα μέτωπα γυμνά

 Και για συναίσθημα ένα κρύσταλλο. 

Οδυσσέας Ελύτης / Κλίμα της απουσίας /  Προσανατολισμοί