Θα πρέπει να ἦταν ἄνοιξη 

γιατί ἡ μνήμη αὐτή 

ὑπερπηδώντας παπαροῦνες ἔρχεται.

 Ἐκτός ἐάν ἡ νοσταλγία

 ἀπό πολύ βιασύνη, 

παραγνώρισ᾿ ἐνθυμούμενο. 

Μοιάζουνε τόσο μεταξύ τους ὅλα 

ὅταν τα πάρει ὁ χαμός. 

Ἀλλά μπορεῖ νά ῾ναι ξένο αὐτό το φόντο,

 νά ῾ναι παπαροῦνες δανεισμένες

 ἀπό μιαν ἄλλην ἱστορία, 

δική μου ἢ ξένη. 

Τα κάνει κάτι τέτοια ἡ ἀναπόληση.

 Ἀπό φιλοκαλία κι ἔπαρση.

Όμως θα πρέπει να 'ταν άνοιξη 

γιατί και μέλισσες βλέπω 

να πετούν γύρω απ' αυτή τη μνήμη, 

με περιπάθεια και πίστη 

να συνωστίζονται στον κάλυκά της. 

Εκτός αν είναι ο οργασμός

 νόμος του παρελθόντος, 

μηχανισμός του ανεπανάληπτου. 

Αν μένει πάντα κάποια γύρις 

στα τελειωμένα πράγματα 

για την επικονίαση της εμπειρίας, 

της λύπης και της ποίησης.

Κική Δημουλά / Αυτοσυντήρηση