Ένας χρόνος πανδημίας και όλοι έχουμε ακούσει για σχέσεις που τελείωσαν ή που δοκιμάζονται. Για τις φιλίες όμως; Άραγε πόσοι είχαμε την πολυτέλεια να σκεφτούμε τι σημαίνει αυτός ο χρόνος της απουσίας μας από τις ζωές των φίλων μάς; 

Γιατί πως να δεις εν μέσω πανδημίας τους φίλους σου; Δεν είναι πάντα εύκολο ή δυνατόν. Κάποιοι, ζουν σε άλλη πόλη ή χώρα. Κάποιοι - πιο ευάλωτοι στον ιό - κλείστηκαν μέσα για να προστατευτούν. Μιλάς στο τηλέφωνο, ναι. Βλέπεσαι στον υπολογιστή, ναι. Είναι το ίδιο όμως; Όχι.

Αλλά πως είναι αυτή η πανδημία για τους φίλους μας που ζούσαν και πριν μόνοι τους; 

Στη φωτογραφία είναι η Sofie Cold-Ravnkilde: Δανή, 47 χρονών, ζει μόνη της, δεν έχει παιδιά και εργάζεται ως ξεναγός και εκπαιδευτικός. Τί λέει η Σοφίε για το χρόνο που πέρασε;

"Δεν έχω απλά λαχτάρα για μια αγκαλιά, γιατί έχουν περάσει εβδομάδες και εβδομάδες από τότε που κάποιος με αγκάλιασε τελευταία φορά. Αλλά υπάρχουν μέρες, μέρες που δεν έχω μιλήσει με κανέναν. Μέρες που δεν έχω ακούσει την ίδια μου τη φωνή. Και συνήθως είμαι ιδιαίτερα κοινωνικός άνθρωπος.

Μιλάω συχνά με πολλούς από τους φίλους μου. Ειδικά αυτούς που μεγάλωσαν όπως κι εγώ με σταθερά τηλέφωνα. Οι νεότεροι δεν μιλάνε, στέλνουν μηνύματα.

Ίσως να μην είναι σωστό που δεν μιλάω. Ίσως να έπρεπε να το λέω στους φίλους μου. Αλλά η αλήθεια είναι πως συνήθως τα λέω στους ανθρώπους που η ζωή τους μοιάζει πιο πολύ με τη δική μου. Αντανακλάμε ο ένας στη ρουτίνα του άλλου. 

Δοκίμασα και παλιότερα με άλλες αφορμές να μιλήσω στους φίλους μου που έχουν παιδιά και να τους εξηγήσω πόσο διαφορετικές είναι οι ζωές μας. Ήθελα κάποιες φορές να προτείνω σε κάποιους φίλους με παιδιά να πάω μαζί τους διακοπές. Αλλά δεν ήθελα να τους γίνω βάρος.

Είναι ακόμα πιο δύσκολο αυτό τον καιρό. Είμαι αγχωμένη και εξαντλημένη με αυτή την κόλαση του κορωνοϊού. Και αυτομαστιγώνομαι για το αν είμαι και σωστή απέναντι στους φίλους μου.

Η αλήθεια είναι πως οι άνθρωποι είναι εξαντλημένοι μέχρι τις ρίζες των δοντιών τους. Δεν έχουν όρεξη να ακούσουν για τη μοναξιά μου, γιατί έχουν τα δικά τους προβλήματα. Διαφορετικά προβλήματα, ναι, αλλά και αυτοί περνάνε άσχημα. 

Αυτή είναι ίσως η μεγαλύτερη έγνοια μου για όταν τελειώσει όλο αυτό. Όλοι μας το ζήσαμε τελείως διαφορετικά. Ίσως να μην καταφέρουμε ποτέ να καταλάβουμε την κόλαση των άλλων γιατί θα πρέπει να μιλήσουμε για την κόλαση που πέρασε ο καθένας μας. Από που να ξεκινήσει κανείς να μιλάει για το πως βίωσε την κόλαση της μοναξιάς της πανδημίας;"

Από την σελίδα του Ηλία Μόσιαλου

"...

Αντίζηλός μου η έλλειψή σου

 και δες

 αντί εγώ 

αυτήν εκείνη μ’ εκδικείται.

..."

.

Κική Δημουλά /  Επίδαυρος - Μήδεια