Πόσο βαθιά σέβομαι τους ανθρώπους που ξέρουν να χάνουν. Ίσως γιατί εγώ δεν ξέρω τελικά.

Πόσο βαθιά σέβομαι τους ανθρώπους που φεύγουν από τη ζωή με καθαρά κομμένα νύχια και δεν της αφήνουν καμία γρατζουνιά. Τους ανθρώπους που γνώρισαν την απώλεια και τόλμησαν να κλάψουν. Τους ανθρώπους που φοβήθηκαν το κενό και δεν το δημιούργησαν σε άλλους, δεν το πέρασαν αλλού, αλλά το πέρασαν.

Πόσο βαθιά σέβομαι τους ανθρώπους που ξέρουν όμορφα να φεύγουν, πιο όμορφα από το να έρχονται. Τους ανθρώπους που αρθρώνουν το φύγε πιο καλά από το πάρε με μαζί σου. Που το διατυπώνουν σαν μουσική, από εκείνες που ακούγονται στη θάλασσα όταν κοπάζει ο αέρας, εκείνη τη μουσική που δονεί απ΄ευθείας το σώμα σαν ένα συρματόσκοινο που πια δεν ξέρεις αν ηχεί, αν το ακούς, αν πυρακτώνεται και σε καίει, αν δονείται και σε δονεί ή αν το βλέπεις να σκίζει μάταια το φως, μάταια τα μάτια. Μάτια που τέμνονται οι τροχιές και λάμπει το κατάμαυρο μέσα στο πιο βαθύ σκοτάδι. Άνθρωποι που έβαλαν νωρίς τους άλλους να κοιμηθούν κι απόμειναν κρατώντας νύχτες απ΄το χέρι και γκρίζα όνειρα που μπλέχτηκαν σαν τα μαλλιά μες τις σιωπές τους...

Αργύρης Χιόνης