Μία από τις συχνότερες και διαδεδομένες προλήψεις είναι ότι κάθε άνθρωπος έχει μόνο συγκεκριμένες καθορισμένες ποιότητες, ότι υπάρχει ο καλός άνθρωπος, o κακός, o έξυπνος, o ηλίθιος, o ενεργός, ο απαθής, κλπ. 

Αλλά οι άνθρωποι δεν είναι έτσι. Μπορούμε να πούμε για έναν άνθρωπο ότι είναι πιο συχνά καλός παρά κακός, πιο συχνά ευφυής από ηλίθιος, πιο συχνά ενεργός από απαθής, και αντίστροφα: αλλά δεν θα ήταν η αλήθεια αν λέγαμε για έναν άνθρωπο ότι είναι καλός ή έξυπνος, και για κάποιον άλλον ότι είναι κακός ή ηλίθιος. Αντίθετα, πάντα έτσι ξεχωρίζουμε τους ανθρώπους. Και είναι λάθος. 

Οι άνθρωποι είναι σαν τα ποτάμια: το νερό τους είναι παντού το ίδιο, αλλά σε κάθε ποτάμι το νερό είναι τώρα αργό και ήσυχο, ύστερα γρήγορο και επικίνδυνο, τώρα απλώνεται διάπλατα, ύστερα στριμώχνεται, τώρα είναι καθαρό, ύστερα βρώμικο, τώρα είναι κρύο, ύστερα ζεστό. Είναι όμως το ίδιο ποτάμι. Και το ίδιο συμβαίνει με τους ανθρώπους. Κάθε άνθρωπος κουβαλάει στον εαυτό του σαν μικρόβια, ανθρώπινες αδυναμίες, μερικές φορές εκδηλώνονται κάποιες από αυτές, μερικές φορές όλες μαζί ώστε να μην είναι καθόλου σαν τον εαυτό του. Παρ' όλα αυτά είναι πάντα μοναδικός και πάντα ο εαυτός του.

 Lev Nikolaevich Tolstoy / Ανάσταση 

Έτσι,

είναι αναγκαίο που και που

να γίνεται το θαύμα:

να δακρύζει η εικόνα που έχουμε για τον εαυτόν μας.