Η προσδοκία του ταξιδιού

Θα προσπαθήσουμε να ταξιδέψουμε στο κυανού της τέχνης και του πολιτισμού, όπου εκείνο που βαραίνει περισσότερο στις εκτιμήσεις μας είναι ακριβώς η έλλειψη βαρύτητας. Θα προσπαθήσουμε να επικοινωνούμε με το τηλεγραφείο των σκέψεων, με γλώσσα που περνάει από το τρυπητό που αφήνει απ΄έξω τα απόφλουδα...Με την ελπίδα να υπάρξουν ρινίσματα χρόνου που θα ψιθυρίσουμε: Λίγο θέλω ακόμη για ν΄αποσπαστώ από το έδαφος και να παίξω με τις πατούσες μου μιαν άλλου είδους κιθάρα...

Η εντοπισμένη εδώ προσδοκία είναι η αλληλεπίδραση μας με επίγνωση της αδυναμίας, με φορείς αλληλεπίδρασης, αναγκαίους κατά τη Φυσική, σκέψεις, εικόνες, ήχους που προσφέρουν Αυτοί που μας δείχνουν πόσο λανθασμένα, ίσως, συλλάβαμε την δωρεά της ζωής. Έρανος σκέψεων, λοιπόν, ήχων που παράγουν εικόνες που δεν τις βλέπουν τα μάτια, εικόνων που παράγουν ήχους που δεν τους ακούν τα αυτιά, και μοιρασιά της συγκομιδής. Με τιμή στην ατίμητη τιμή αυτών των διαλεχτών της τέχνης και του πολιτισμού που απλόχερα τα προσφέρουν...

Ας ζήσουμε τουλάχιστον την προσδοκία του ταξιδιού, που είναι πιο σημαντική από την πραγματοποίησή του. . .


Τετάρτη 12 Μαΐου 2021


Προτιμώ τα χέρια από τα πρόσωπα. 

Τα πρόσωπα είναι φουσκωμένα με παρόν, κουτά, ψεύτικα, 

χωρίς καμιά συνέπεια με τη μνήμη τους.

 Όμως τα χέρια έχουν μια μακροχρόνια πείρα γεμάτη επισημότητα,

 σχεδόν ιερατική.

Και μιαν αδέκαστη ειλικρίνεια.

Απόδειξη: ποτέ δεν κοιτιούνται στον καθρέφτη. 

Δεν προμελετούν την έκφρασή τους και τη στάση τους. 

Ακολουθώντας το σχήμα και την κίνηση των χεριών, 

πλάθω το πρόσωπο που λείπει, 

αμετάβλητο μέσα στο χρόνο,

σιδερένιο, πέτρινο ή γυάλινο. . .

Γιάννης Ρίτσος

Posted by at

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)