Σκέψεις...

Στο «Άρθουρ Γκόρντον Πιμ», το μοναδικό μυθιστόρημα του Πόε (αν και το «Εύρηκα» μπορεί επίσης να λογιστεί σαν τέτοιο), η τραγωδία, ή καλύτερα: το τραγικό, έχει την τιμητική της. Όλα πάνε εξαρχής κατά διαόλου, κι ακόμα και τα δόντια των ανθρώπων, στο τέλος, είναι μαύρα.

Ωστόσο, θέλω να θυμίσω μία σκηνή κοντά στο μέσον του βιβλίου, που πολύ με ταλαιπωρεί κοντά τριάντα πέντε χρόνια τώρα, και που έχει πολλή σχέση με την κατάσταση που ζούμε σήμερα στην Ελλάδα.

Είναι στη βάρκα των ναυαγών, που υποφέρουν από πείνα και δίψα. Η περιγραφή τού Πόε είναι ανατριχιαστική, η ανάγνωση των σελίδων σχεδόν ανυπόφορη. Και κάποια στιγμή (δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά) ένας απ’ όλους τούς άθλιους ναυαγούς λέει τη μεγάλη αλήθεια — ή το μεγάλο ψέμα: πρέπει, λέει, να θυσιαστεί κάποιος για να σωθούν οι υπόλοιποι. Κάποιος πρέπει να ΦΑΓΩΘΕΙ.

Οι σύντροφοί του τρελαίνονται στην ιδέα του κανιβαλισμού, αφηνιάζουν, τον καταριούνται και προσπαθούν να του βάλουν μυαλό: ας κάνει λίγη υπομονή ακόμα.

Ας κάνουν όλοι λίγη υπομονή ακόμα.

Εκείνος όμως είναι αμετάπειστος. Και εντέλει, με τα πολλά, τους πείθει. Όχι μόνο για το δίκαιο του αιτήματός του, αλλά και για το ζόφο όπου μέσα του πλέουν. Τα πράγματα είναι πολύ περισσότερο από άσχημα, σωστά; Σωστά… Κι έτσι βάζουν, πράγματι, κλήρο. Να δούνε ποιος θα φαγωθεί.

Εννοείται πως το κοντύτερο ξυλάκι πέφτει, σε ποιον άλλον; στον αιτούντα. Αυτός που απαίτησε τη θυσία θα θυσιαστεί. Κι έτσι γυρνάει θολωμένος την πλάτη, κάπου εκεί στην πρύμνη, και κάποιος από τους υπόλοιπους σηκώνει το τσεκούρι και του ανοίγει το κεφάλι στα δυο.

Πριν καν πλημμυρίσει από το αίμα του η άτυχη βάρκα, οι υπόλοιποι ναυαγοί βλέπουν ένα λυτρωτικό πανί στον ορίζοντα, που όλο και μεγαλώνει, όλο και μεγαλώνει.

Από τον τοίχο του Κυριάκου Αθανασιάδη

Να μη περάσει καν από το μυαλό μας

 το δίλημμα του Κανιβαλισμού!