Σήμερα οδηγώ πολύ νευρικά

και με μεγάλες ταχύτητες την πολυθρόνα μου.

Ήδη έχω σπάσει τρεις φορές

το φράγμα του νέφους.

Έχουν σακατευθεί, έχουν σκοτωθεί

πολλοί σωσίες μου.

 Έμεινα μόνος.

Μόνος οδηγώ αυτόν τον κίνδυνο.

Περνώ αστραπιαία και με κοιτούν με απορία.

Ούτε κατάλαβα ποτέ

γιατί τρέχω έτσι ακίνητος, αφηρημένος,

κοιτώντας αλλού την ησυχία.

Τα σήματα της τροχαίας κάποιος

τα έχει αλλάξει και δείχνουν συνέχεια μονόδρομο.

Πολλές φορές την πόλη την έχω δει ανάποδα

ή έχω πέσει σε βαθιά νερά.

Άλλες φορές οι λακούβες είναι στρωμένες

με μπαμπάκι, η ορατότητα αρίστη.

Όπως αντιλαμβάνεσθε,

όλα μαθηματικώς με οδηγούν

στην επόμενη στροφή που περιμένει:

ο γκρεμός, η θάλασσα, η απογείωση.

Γιάννης Κοντός