Η προσδοκία του ταξιδιού

Θα προσπαθήσουμε να ταξιδέψουμε στο κυανού της τέχνης και του πολιτισμού, όπου εκείνο που βαραίνει περισσότερο στις εκτιμήσεις μας είναι ακριβώς η έλλειψη βαρύτητας. Θα προσπαθήσουμε να επικοινωνούμε με το τηλεγραφείο των σκέψεων, με γλώσσα που περνάει από το τρυπητό που αφήνει απ΄έξω τα απόφλουδα...Με την ελπίδα να υπάρξουν ρινίσματα χρόνου που θα ψιθυρίσουμε: Λίγο θέλω ακόμη για ν΄αποσπαστώ από το έδαφος και να παίξω με τις πατούσες μου μιαν άλλου είδους κιθάρα...

Η εντοπισμένη εδώ προσδοκία είναι η αλληλεπίδραση μας με επίγνωση της αδυναμίας, με φορείς αλληλεπίδρασης, αναγκαίους κατά τη Φυσική, σκέψεις, εικόνες, ήχους που προσφέρουν Αυτοί που μας δείχνουν πόσο λανθασμένα, ίσως, συλλάβαμε την δωρεά της ζωής. Έρανος σκέψεων, λοιπόν, ήχων που παράγουν εικόνες που δεν τις βλέπουν τα μάτια, εικόνων που παράγουν ήχους που δεν τους ακούν τα αυτιά, και μοιρασιά της συγκομιδής. Με τιμή στην ατίμητη τιμή αυτών των διαλεχτών της τέχνης και του πολιτισμού που απλόχερα τα προσφέρουν...

Ας ζήσουμε τουλάχιστον την προσδοκία του ταξιδιού, που είναι πιο σημαντική από την πραγματοποίησή του. . .


Τετάρτη 16 Σεπτεμβρίου 2015

Δεν ωφελεί το παράπονο.






Δεν ωφελεί το παράπονο.
Ίδια παντού θα ‘ναι η ζωή
με το σουραύλι των φιδιών
στη χώρα των φαντασμάτων.
Mε το τραγούδι των ληστών
στα δάση των αρωμάτων.
Mε το μαχαίρι ενός καημού
στα μάγουλα της ελπίδας.
Mε το μαράζι μιας άνοιξης
στα φυλλοκάρδια του γκιώνη.
…Φτάνει ένα αλέτρι να βρεθεί
κι ένα δρεπάνι κοφτερό
σ’ ένα χαρούμενο χέρι.
Φτάνει ν’ ανθίσει μόνο.

Λίγο στάρι για τις γιορτές.
Λίγο κρασί για τη θύμηση
Λίγο νερό για τη σκόνη…

Αμοργός  του Νίκου Γκάτσου


Posted by at

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)