Ασκήσεις αναπνοής

Εδώ και κάμποσο καιρό, 

γράφω και ξαναγράφω ένα γράμμα

που ο παραλήπτης είναι

η μητέρα των φόβων μου,

προσπαθώ με δάκρυα και γέλια να της εξομολογηθώ

την καθημερινή μου ζωή και να ,

ήρθε η ώρα,

το πήρα απόφαση,

θα της γράψω για τους δρόμους που δεν πέρασα,

για κείνη τη βροχή

που δεν δρόσισε την αυλή των ματιών μου,

θα της πω για τα όνειρα που μεγαλώνουν,

που μεγαλώνουν και φωτίζουν το ταβάνι μου,

για τις σκιές πέρα από τα παράθυρα

που ‘ναι στα κάγκελα αραγμένες

και παίζουν σκάκι στα πλακάκια,

θα της γράψω πως τρέμουν τα χέρια μου κάθε φορά

που πάω να υπογράψω,  μια σύμβαση για δουλειά,

πόσο αβέβαιος νιώθω από τη στιγμή που έφυγες

για το καινούργιο σου λιμάνι,

ότι τα σύννεφα πολλές φορές μοιάζουν σαν αληθινά,

θα της γράψω ότι σ’ αυτόν τον τόπο που ζω

ακόμη και η θλίψη μου κλαίει,

πως τη νύχτα τα ρολόγια σταματούν το τικ τακ

και ξεκινούν σαν μπάντα του δρόμου να παίζουν

μουσική στον ρυθμό της καρδιάς μου,

ναι, επιτέλους, πήρα το θάρρος να της γράψω,

να της το ταχυδρομήσω,

αλλά φοβάμαι,

πολύ το φοβάμαι,

πως το γράμμα θα έλθει σε μένα.

Ανδρέας Τσιάκος