Η προσδοκία του ταξιδιού

Θα προσπαθήσουμε να ταξιδέψουμε στο κυανού της τέχνης και του πολιτισμού, όπου εκείνο που βαραίνει περισσότερο στις εκτιμήσεις μας είναι ακριβώς η έλλειψη βαρύτητας. Θα προσπαθήσουμε να επικοινωνούμε με το τηλεγραφείο των σκέψεων, με γλώσσα που περνάει από το τρυπητό που αφήνει απ΄έξω τα απόφλουδα...Με την ελπίδα να υπάρξουν ρινίσματα χρόνου που θα ψιθυρίσουμε: Λίγο θέλω ακόμη για ν΄αποσπαστώ από το έδαφος και να παίξω με τις πατούσες μου μιαν άλλου είδους κιθάρα...

Η εντοπισμένη εδώ προσδοκία είναι η αλληλεπίδραση μας με επίγνωση της αδυναμίας, με φορείς αλληλεπίδρασης, αναγκαίους κατά τη Φυσική, σκέψεις, εικόνες, ήχους που προσφέρουν Αυτοί που μας δείχνουν πόσο λανθασμένα, ίσως, συλλάβαμε την δωρεά της ζωής. Έρανος σκέψεων, λοιπόν, ήχων που παράγουν εικόνες που δεν τις βλέπουν τα μάτια, εικόνων που παράγουν ήχους που δεν τους ακούν τα αυτιά, και μοιρασιά της συγκομιδής. Με τιμή στην ατίμητη τιμή αυτών των διαλεχτών της τέχνης και του πολιτισμού που απλόχερα τα προσφέρουν...

Ας ζήσουμε τουλάχιστον την προσδοκία του ταξιδιού, που είναι πιο σημαντική από την πραγματοποίησή του. . .


Δευτέρα 3 Οκτωβρίου 2016







"Έχει γίνει μόνιμη επωδός στην Ελλάδα της λεγόμενης «κρίσης» η επιδίωξη της «ανάπτυξης» ως αντικείμενο, για το οποίο χρησιμοποιείται το ρήμα «έρχομαι». Η χρήση του συγκεκριμένου ρήματος που υπαινίσσεται μια παθητική στάση αναμονής και όχι ενός άλλου ρήματος, π.χ. του «δημιουργώ» που απαιτεί δράση και ενεργητικότητα ή του ρήματος «έχω» που εντάσσει την «ανάπτυξη» στην ταυτότητα της ύπαρξης, δεν αποτελεί μια απλή εκφραστική ιδιοτροπία. Υποκρύπτει και αποκαλύπτει την βαθειά δύναμη της αδράνειας που έχει διαποτίσει και διαβρώσει τις συνειδήσεις πολιτικών και πολιτών."
Ιωάννης Θεοδωρίδης






Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου