Η προσδοκία του ταξιδιού

Θα προσπαθήσουμε να ταξιδέψουμε στο κυανού της τέχνης και του πολιτισμού, όπου εκείνο που βαραίνει περισσότερο στις εκτιμήσεις μας είναι ακριβώς η έλλειψη βαρύτητας. Θα προσπαθήσουμε να επικοινωνούμε με το τηλεγραφείο των σκέψεων, με γλώσσα που περνάει από το τρυπητό που αφήνει απ΄έξω τα απόφλουδα...Με την ελπίδα να υπάρξουν ρινίσματα χρόνου που θα ψιθυρίσουμε: Λίγο θέλω ακόμη για ν΄αποσπαστώ από το έδαφος και να παίξω με τις πατούσες μου μιαν άλλου είδους κιθάρα...

Η εντοπισμένη εδώ προσδοκία είναι η αλληλεπίδραση μας με επίγνωση της αδυναμίας, με φορείς αλληλεπίδρασης, αναγκαίους κατά τη Φυσική, σκέψεις, εικόνες, ήχους που προσφέρουν Αυτοί που μας δείχνουν πόσο λανθασμένα, ίσως, συλλάβαμε την δωρεά της ζωής. Έρανος σκέψεων, λοιπόν, ήχων που παράγουν εικόνες που δεν τις βλέπουν τα μάτια, εικόνων που παράγουν ήχους που δεν τους ακούν τα αυτιά, και μοιρασιά της συγκομιδής. Με τιμή στην ατίμητη τιμή αυτών των διαλεχτών της τέχνης και του πολιτισμού που απλόχερα τα προσφέρουν...

Ας ζήσουμε τουλάχιστον την προσδοκία του ταξιδιού, που είναι πιο σημαντική από την πραγματοποίησή του. . .


Τρίτη 14 Νοεμβρίου 2017



Παραλλαγή σε ένα επίκαιρο θέμα

"Ο Οιδίποδας έχει τον χρησμό πως θα σκοτώσει τον πατέρα του και θα πλαγιάσει με τη μητέρα του. Αποφασίζει να κάνει ό,τι μπορεί για να αποφύγει την καταστροφή που προβλέπει ο χρησμός. Στην προσπάθεια αυτή, σκοτώνει τον πρώτο γέροντα που βρίσκει στο δρόμο του για ασήμαντη αφορμή και παντρεύεται την πρώτη αρκετά μεγαλύτερή του γυναίκα, που θα μπορούσαν και τελικά ήταν οι γονείς του. Κάνει δηλαδή ό,τι μπορεί για να πραγματοποιήσει τον χρησμό υποδεικνύοντας πως οι ενέργειές του δεν είναι προβλέψεις του μαντείου αλλά αποτελούν αναπόφευκτο πεπρωμένο μιας εσωτερικής παρόρμησης. Αποτελούν έναν καθολικό παγκόσμιο εσωτερικό νόμο έναντι του οποίου ο άνθρωπος μαγνητίζεται και αντιπαλεύει ταυτόχρονα. Η ζωή εκτυλίσσεται ανάμεσα σε αυτές τις αντίθετες έλξεις.

Υποδεικνύει το δράμα το Οιδίποδα το εξής πάρα πολύ απλό. Όσο γλυκιά ήταν η αγκαλιά της μανούλας για ένα βρέφος τόσο τραγική είναι η ίδια αγκαλιά ως ψυχικός τόπος επιστροφής, για το ίδιο βρέφος ως ενήλικα. Αν επικρατούν οι βρεφικές φαντασιώσεις όπως στον Οιδίποδα, η "εκ των υστέρων" επανάληψή τους καθίστανται στην πράξη ο ευνουχισμός, ο θάνατός του. Είναι άλλο είδος η παιδικότητα και άλλο είδος η φαντασίωση της παιδικότητας. Αυτή η δεύτερη, το γλυκό ΠΑΣΟΚ, είναι το ΠΑΣΟΚ της επιστροφής. Είναι μια φαντασίωση επιστροφής σε έναν τόπο χλοερό, σε έναν τόπο ευημερίας. Μόνο που οι φαντασιώσεις ψυχικά νομοτελειακά καθίστανται βιωματική τραγωδία παρόμοια με την αιμομιξία. Η γλυκιά μανούλα, η γλυκιά πατρίδα, η γλυκιά δραχμούλα, το γλυκό ΠΑΣΟΚ, η γλυκιά Αριστερά, η γλυκιά Λαϊκή Δεξιά  είναι υπέροχες να τις αναπολούμε, άλλοι τις μεν άλλοι τις δε,  είναι όμως  τραγικό να τις βάζουμε στο στρώμα μας. Δεν γράφεται μουσική μόνο με γλυκά-άσπρα πλήκτρα. 

Γνωρίζω βέβαια πόσο απίστευτη είναι η δύναμη της καταστροφής και του θανάτου που ωθεί ανθρώπους, λαούς και κυβερνήσεις στην παλινδρόμηση. Ο "παράδεισος" της παλινδρόμησης όμως, είναι πάντα η "κόλαση" της ζωής."

Παραλλαγή ενός κειμένου που είχα διαβάσει πριν από λίγα χρόνια και η αίσθηση μου ήταν ότι έδινε μια άλλη οπτική. Ίσως το βρείτε και εσείς μη αδιάφορο. 

   

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου