"Σὰ νὰ μὴν ὑπήρξαμε ποτὲ

 κι ὅμως πονέσαμε ἀπ᾿ τὰ βάθη.

 Οὔτε ποὺ μᾶς δόθηκε μία ἐξήγηση

 γιὰ τὸ ἄρωμα τῶν λουλουδιῶν τουλάχιστον.

 Ἡ ἄλλη μισή μας ἡλικία θὰ περάσει

 χαρτοπαίζοντας μὲ τὸ θάνατο στὰ ψέματα. 

Καὶ λέγαμε πὼς δὲν ἔχει καιρὸ ἡ ἀγάπη

 νὰ φανερωθεῖ ὁλόκληρη.

 Μία μουσικὴ ἄξια

 τῶν συγκινήσεών μας

 δὲν ἀκούσαμε.

 Βρεθήκαμε σ᾿ ἕνα διάλειμμα τοῦ κόσμου

 ὁ σῴζων ἑαυτὸν σωθήτω. 

Θὰ σωθοῦμε ἀπὸ μία γλυκύτητα

 στεφανωμένη μὲ ἀγκάθια. 

Χαίρετε ἄνθη σιωπηλὰ 

μὲ τῶν καλύκων τὴν περισυλλογὴ

 ὁ τρόμος ἐκλεπτύνεται στὴν καρδιά σας.

 Ἐνδότερα ὁ Κύριος λειτουργεῖ

 ἐνδότερα ὑπάρχουμε μαζί σας.

 Δὲν ἔχει ἡ ἁπαλὴ ψυχὴ βραχώδη πάθη

 καὶ πάντα λέει τὸ τραγούδι τῆς ὑπομονῆς.

 Ὢ θὰ γυρίσουμε στὴν ὀμορφιὰ μία μέρα…

 Μὲ τὴ θυσία τοῦ γύρω φαινομένου 

θὰ ἀνακαταλάβει, ἡ ψυχὴ τὴ μοναξιά της." 

 Νίκος Καροῦζος / Διάλογος πρῶτος