«Σε δρόμους μακρινούς 

την τύχη πουλάνε, 

μονάχοι και πάνε.

 Η μέρα τους πονά 

μα η νύχτα τους θυμάται 

Ποιοι νά `ναι, νά `ναι,

Ποιοι νά `ναι...» 

 * «Μες στη βροχή, τη νύχτα αργά, περπατούν

 αυτοί που μουσική πουλούν, 

φορούν φτωχά καπέλα σταχτιά, 

στα χέρια τα βιολιά 

σαν τα νεκρά παιδιά.

 Μες στο σταθμό, καμιά φορά, σταματούν 

μακριά στο πουθενά κοιτούν, 

γι’ αυτούς τα τρένα δεν ξεκινούν

 και πάνε κατά κει που κλαίει η μουσική.» 

 «Εκίνησαν και πάνε

 σε δρόμο μακρινό

στο αίμα τους κρατάνε 

της γης το στεναγμό.

 Ο θάνατος τους προσμένει 

στου δρόμου τη στροφή 

μα πλάι τους πηγαίνει

 σαν ίσκιος μια προσευχή. 

 Παιδιά του καημού και της νύχτας

 ψωμί και πικρό νερό 

στρατί χωρίς γυρισμό

 καημός χωρίς στεναγμό

 που πάτε, παιδιά δε ρωτώ

 μα κι εγώ κοντα στον σταυρό και στα πουλιά

 ένα βράδυ θά `ρθω 

τον χαμένο καιρό

 να τραγουδήσω.» 


Τάσος Λειβαδίτης / Τα λυρικά

Ποιοι νά `ναι, νά `ναι,

 Ποιοι νά `ναι...»