Η προσδοκία του ταξιδιού

Θα προσπαθήσουμε να ταξιδέψουμε στο κυανού της τέχνης και του πολιτισμού, όπου εκείνο που βαραίνει περισσότερο στις εκτιμήσεις μας είναι ακριβώς η έλλειψη βαρύτητας. Θα προσπαθήσουμε να επικοινωνούμε με το τηλεγραφείο των σκέψεων, με γλώσσα που περνάει από το τρυπητό που αφήνει απ΄έξω τα απόφλουδα...Με την ελπίδα να υπάρξουν ρινίσματα χρόνου που θα ψιθυρίσουμε: Λίγο θέλω ακόμη για ν΄αποσπαστώ από το έδαφος και να παίξω με τις πατούσες μου μιαν άλλου είδους κιθάρα...

Η εντοπισμένη εδώ προσδοκία είναι η αλληλεπίδραση μας με επίγνωση της αδυναμίας, με φορείς αλληλεπίδρασης, αναγκαίους κατά τη Φυσική, σκέψεις, εικόνες, ήχους που προσφέρουν Αυτοί που μας δείχνουν πόσο λανθασμένα, ίσως, συλλάβαμε την δωρεά της ζωής. Έρανος σκέψεων, λοιπόν, ήχων που παράγουν εικόνες που δεν τις βλέπουν τα μάτια, εικόνων που παράγουν ήχους που δεν τους ακούν τα αυτιά, και μοιρασιά της συγκομιδής. Με τιμή στην ατίμητη τιμή αυτών των διαλεχτών της τέχνης και του πολιτισμού που απλόχερα τα προσφέρουν...

Ας ζήσουμε τουλάχιστον την προσδοκία του ταξιδιού, που είναι πιο σημαντική από την πραγματοποίησή του. . .


Δευτέρα 24 Ιανουαρίου 2022




"Το χιόνι είναι άσπρο, μαλακό σαν τελειωμένος έρωτας,

 -είπε. 

Έπεσε απρόσμενα, τη νύχτα, μ’ όλη τη σοφή σιωπή του.

 Το πρωί, λαμποκοπούσε ολόλευκη η εξαγνισμένη πολιτεία. 

Μια παλιά στάμνα, πεταμένη στην αυλή, ήταν ένα άγαλμα. 

Εκείνος ένοιωσε την κοφτερή ψυχρότητα του πάγου,

 την απεραντοσύνη της λευκότητας, σαν άθλο του προσωπικό,

 μονάχα μια στιγμή ανησύχησε: 

μήπως και δεν του απόμενε τίποτα πια θερμό να το παγώσει,

 μήπως και δεν ήταν μια νίκη του χιονιού, 

μα απλώς μια ουδέτερη γαλήνη, 

μια ελευθερία χωρίς αντίπαλο και δόξα.

 Βγήκε λοιπόν αμήχανος στο δρόμο,

κι όπως είδε το χιονάνθρωπο που φτιάχναν τα παιδιά, 

πλησίασε και του ‘βαλε δυο σβηστά κάρβουνα για μάτια,

 χαμογέλασε αόριστα 

κ’ έπαιξε χιονοπόλεμο μαζί τους ως τα’ απόγευμα."

 Γ. Ρίτσος / Ποιήματα, τομ. 3ος, Κέδρος



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου