«Αργόσχολε αναγνώστη, πίστεψέ με δίχως να σου ορκιστώ ότι θα ’θελα το βιβλίο αυτό, ως παιδί της διάνοιας, να ’ναι το πιο όμορφο, το πιο εύθυμο και το πιο ιδιοφυές που θα φανταζόταν κανείς.

Δεν μπόρεσα όμως να πάω αντίθετα με την τάξη της φύσης, σύμφωνα με την οποία κάθε πράγμα γεννά το όμοιό του. Κι έτσι, τι θα μπορούσε να γεννήσει το στείρο και ανεπαρκώς καλλιεργημένο πνεύμα μου, αν όχι την ιστορία ενός παιδιού στεγνού, μαραμένου, φαντασιόπληκτου, γεμάτου από ποικίλες σκέψεις που ποτέ κανείς δε φαντάστηκε, σαν κάποιον που έχει γεννηθεί σε φυλακή, εκεί όπου καθετί άβολο έχει την κατοικία του και κάθε θλιβερός θόρυβος τη διαμονή του;»

 Μιγκέλ ντε Θερβάντες 

 Η αρχή του προλόγου του στο "Δον Κιχώτη"