Η προσδοκία του ταξιδιού

Θα προσπαθήσουμε να ταξιδέψουμε στο κυανού της τέχνης και του πολιτισμού, όπου εκείνο που βαραίνει περισσότερο στις εκτιμήσεις μας είναι ακριβώς η έλλειψη βαρύτητας. Θα προσπαθήσουμε να επικοινωνούμε με το τηλεγραφείο των σκέψεων, με γλώσσα που περνάει από το τρυπητό που αφήνει απ΄έξω τα απόφλουδα...Με την ελπίδα να υπάρξουν ρινίσματα χρόνου που θα ψιθυρίσουμε: Λίγο θέλω ακόμη για ν΄αποσπαστώ από το έδαφος και να παίξω με τις πατούσες μου μιαν άλλου είδους κιθάρα...

Η εντοπισμένη εδώ προσδοκία είναι η αλληλεπίδραση μας με επίγνωση της αδυναμίας, με φορείς αλληλεπίδρασης, αναγκαίους κατά τη Φυσική, σκέψεις, εικόνες, ήχους που προσφέρουν Αυτοί που μας δείχνουν πόσο λανθασμένα, ίσως, συλλάβαμε την δωρεά της ζωής. Έρανος σκέψεων, λοιπόν, ήχων που παράγουν εικόνες που δεν τις βλέπουν τα μάτια, εικόνων που παράγουν ήχους που δεν τους ακούν τα αυτιά, και μοιρασιά της συγκομιδής. Με τιμή στην ατίμητη τιμή αυτών των διαλεχτών της τέχνης και του πολιτισμού που απλόχερα τα προσφέρουν...

Ας ζήσουμε τουλάχιστον την προσδοκία του ταξιδιού, που είναι πιο σημαντική από την πραγματοποίησή του. . .


Δευτέρα 3 Ιανουαρίου 2022

"Περιμένω. Σὲ φουαγιὲ θεάτρου. 

Ὥσπου ν᾿ ἀρχίσει ἡ παράσταση 

βλέπω τί παίζεται πλαγίως 

ἐντὸς ἐνυδρείου ποὺ διασκεδάζει

 τὴν ἀναμονή.


 Τετράγωνο περίπου σὰν κουτὶ παπουτσιῶν 

 στὸ νούμερο τῆς ὑπερβολῆς. 

Σὲ γωνία σφηνωμένο

 γιὰ νὰ γεύονται διπλὴ ἀσφυξία οἱ τοῖχοι.

 Μικρὰ ψαράκια ὅσο τὸ χρυσαφὶ τοῦ ἥλιου 

ἐπάνω σὲ χρυσόμυγας ξεριζωμένο βόμβο 

τρέχουν πανικόβλητα.  Σκυλόψαρο τζάμι τὰ κυνηγᾷ. 

Νᾶνος βυθός. Τὸν γαργαλάει εὔκολα 

μὲ τὰ κοντά της δαχτυλάκια ἡ ἐπιφάνεια.


 Συνθλίβεται ἡ πλεύση συχνὰ

 στὶς συμπληγάδες πέτρες-χαλίκι εὕρημα στεριανό.

 Κάθε τόσο ἀγωγὸς κρυμμένος στέλνει 

βίαιο ἀέρα φουρτουνιάζει κάπως ἡ ἀνία

 φύκια ξεμαλλιάζονται μὲ πλαστικὸν ὀλοφυρμό. 

 Γιὰ λίγο καταποντίζεται ἡ ὁρατότης. 

 Ὥσπου μισοπνιγμένη τὴν τραβᾶνε κατὰ πάνω

κάτι φυσαλίδες ὀξυγόνου μικρὲς

 σὰν καρφίτσας κεφαλάκι ποὺ βγαίνουν

 ἀπὸ τῶν ματιῶν μου τὴ λιγοστὴ φιάλη. 


Τί λυπᾶσαι, χρυσόψαρα εἶναι

 οὔτε ποὺ γνώρισαν θάλασσα ποτέ τους.


 Καὶ μεῖς πόσο τάχα γνωρίσαμε; 

Κι ὅμως τὸ νοσταλγοῦμε αὐτὸ τὸ διόλου."


Κική Δημουλά / Συμπληγάδες συγκρίσεις

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου