"Ταξίδεψα μάλιστα.

 Πήγα κι από δω, πήγα κι από κει...

 Παντού έτοιμος να γεράσει ο κόσμος. 

Έχασα κι από δω, έχασα κι από κει.

 Κι από την προσοχή μου μέσα έχασα

 κι από την απροσεξία μου.

 Πήγα και στη θάλασσα.

 Μου οφειλόταν ένα πλάτος. Πες πως το πήρα. 

Φοβήθηκα τη μοναξιά 

και φαντάστηκα ανθρώπους. 

 Τους είδα να πέφτουν

 απ’ το χέρι μιας ήσυχης σκόνης,

που διέτρεχε μιαν ηλιαχτίδα

 κι άλλους από τον ήχο μιας καμπάνας ελάχιστης. 

 Και ηχήθηκα σε κωδωνοκρουσίες 

ορθόδοξης ερημίας.

 Όχι, δεν είμαι λυπημένη.

 Έπιασα και φωτιά και σιγοκάηκα.

 Και δεν μου ‘λειψε ούτε των φεγγαριών η πείρα.

 Η χάση τους πάνω από θάλασσες κι από μάτια, 

σκοτεινή με ακόνισε.

 Όχι, δεν είμαι λυπημένη.

 Όσο μπόρεσα έφερ’ αντίσταση σ’ αυτό το ποτάμι

 όταν είχε νερό πολύ, να μη με πάρει, 

κι όσο ήταν δυνατόν φαντάστηκα νερό

 στα ξεροπόταμα και παρασύρθηκα.

Όχι, δεν είμαι λυπημένη. 

 Σε σωστή ώρα νυχτώνει."

Κική Δημουλά