Η προσδοκία του ταξιδιού

Θα προσπαθήσουμε να ταξιδέψουμε στο κυανού της τέχνης και του πολιτισμού, όπου εκείνο που βαραίνει περισσότερο στις εκτιμήσεις μας είναι ακριβώς η έλλειψη βαρύτητας. Θα προσπαθήσουμε να επικοινωνούμε με το τηλεγραφείο των σκέψεων, με γλώσσα που περνάει από το τρυπητό που αφήνει απ΄έξω τα απόφλουδα...Με την ελπίδα να υπάρξουν ρινίσματα χρόνου που θα ψιθυρίσουμε: Λίγο θέλω ακόμη για ν΄αποσπαστώ από το έδαφος και να παίξω με τις πατούσες μου μιαν άλλου είδους κιθάρα...

Η εντοπισμένη εδώ προσδοκία είναι η αλληλεπίδραση μας με επίγνωση της αδυναμίας, με φορείς αλληλεπίδρασης, αναγκαίους κατά τη Φυσική, σκέψεις, εικόνες, ήχους που προσφέρουν Αυτοί που μας δείχνουν πόσο λανθασμένα, ίσως, συλλάβαμε την δωρεά της ζωής. Έρανος σκέψεων, λοιπόν, ήχων που παράγουν εικόνες που δεν τις βλέπουν τα μάτια, εικόνων που παράγουν ήχους που δεν τους ακούν τα αυτιά, και μοιρασιά της συγκομιδής. Με τιμή στην ατίμητη τιμή αυτών των διαλεχτών της τέχνης και του πολιτισμού που απλόχερα τα προσφέρουν...

Ας ζήσουμε τουλάχιστον την προσδοκία του ταξιδιού, που είναι πιο σημαντική από την πραγματοποίησή του. . .


Σάββατο 19 Οκτωβρίου 2019




 "Κανέναν δε φοβόταν 

Τίποτε δε φοβόταν

 Αλλά ένα πρωινό ένα όμορφο πρωινό

 Του φάνηκε πως είδε κάτι 

Όμως είπε

 -Δεν είναι τίποτε

Και είχε δίκιο

 Με τη δική του λογική χωρίς αμφιβολία

 Δεν ήταν τίποτε 

Όμως το ίδιο εκείνο πρωινό 

Του φάνηκε πως κάποιον άκουσε 

Και του άνοιξε την πόρτα 

Μα την ξανάκλεισε 

-Κανένας είπε 

Και είχε δίκιο 

Με τη δική του λογική χωρίς αμφιβολία

Δεν ήταν κανείς 

Και ξαφνικά φοβήθηκε 

Κατάλαβε πως ήταν μόνος

Ή μάλλον όχι μόνος εντελώς 

Και τότε είδε 

Το τίποτα μπροστά του αυτοπροσώπως." 

Jacques Prévert / Ένα όμορφο πρωινό

Posted by at

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)