Τώρα που δεν μπορώ παρά να με θυμάμαι μόνο

ξέρω, δεν ήταν έτσι, τίποτε δεν ήταν

αλλιώς έγιναν όλα.

  Η μαρτυρία μου ασαφής. Τι υπεκφυγές, τι συγκαλύψεις

σε λόγια, σε γραφτά και σε φερσίματα…

Αλλά πώς να τα πω και φαντασίας καμώματα όλα αυτά.

 Και τα σημάδια; και τα ερείπια; της φαντασίας κι αυτά;

Δε γίνεται.

 Πώς να αναιρέσω μια κατάθεση

 πώς να διευκρινίσω μια ζωή;

Το ειπωμένο με εκδικείται

κι ανεξιχνίαστο μένει πάντα το υπαρκτό.

  Σίγουρα κάτι μου διαφεύγει

κάτι που λάθος το έζησα και λάθος με έζησε

κι όλο και σκοτεινιάζει γύρω μου

κι όλο και σκοτεινιάζει.

  Πού βρίσκομαι

Τι ώρα να ’ναι.

 Βύρων Λεοντάρης / Εν γη αλμυρά