"Μὲς στὴ διαφάνεια τοῦ πρωινοῦ ἄνοιξα τὰ παράθυρά μου 

Καὶ σ’ εἶδα ἀπ’ ὅλα τὰ σημεῖα χαρούμενη νὰ κατεβαίνεις 

Πλαγιὰ-πλαγιὰ τοὺς οὐρανούς, πλαγιὰ-πλαγιὰ τοὺς λόφους 

Σὰ νἄρχεσαι ἀπὸ τὴν πηγὴ κι’ ἀπ’ τὴν ἀρχὴ τοῦ κόσμου. 

Κουδούνια καὶ χαμόγελα σέρνει τὸ φόρεμά σου

 Ποὺ τὸ φιλοῦν καὶ τὸ σηκώνουν οἱ αὖρες στὸ γαλάζιο 

Κι’ εἶσαι παντοῦ μὲ μι’ ἀγκαλιὰ τριαντάφυλλα ποὺ φέγγουν 

Τὶς πέτρες χρωματίζοντας γύρω μου ὅταν βραδιάζει. 

 Μὰ ὅταν νυχτώνει, κλείνοντας τὰ τέσσερα παράθυρά μου, 

Ἐνῶ στὸ σκοῦρο θαλασσὶ παίρνουν νὰ τρέμουν τ’ ἄστρα, 

Σμίγω ἔξω μὲ τὸ μέγα φῶς τοῦ σύμπαντος τὸ φῶς σου

 Λυώνοντας τὴν εἰκόνα σου σὲ ἄχνινα συννεφάκια.

 Κι’ ἐνῶ κάτω ἀπ’ τὴ στέγη μου γέρνω τὸ μέτωπό μου 

Κι’ ἀκούω σκυμμένος τοῦ δικοῦ μου κόσμου τὶς καμπάνες, 

Ἀπ’ ἔξω ὑπάρχεις ἐσύ· φῶς, στερέωμα, οὐρανός." 

Νικηφόρος Βρεττάκος / Μες στη διαφάνεια του πρωινού