Η προσδοκία του ταξιδιού

Θα προσπαθήσουμε να ταξιδέψουμε στο κυανού της τέχνης και του πολιτισμού, όπου εκείνο που βαραίνει περισσότερο στις εκτιμήσεις μας είναι ακριβώς η έλλειψη βαρύτητας. Θα προσπαθήσουμε να επικοινωνούμε με το τηλεγραφείο των σκέψεων, με γλώσσα που περνάει από το τρυπητό που αφήνει απ΄έξω τα απόφλουδα...Με την ελπίδα να υπάρξουν ρινίσματα χρόνου που θα ψιθυρίσουμε: Λίγο θέλω ακόμη για ν΄αποσπαστώ από το έδαφος και να παίξω με τις πατούσες μου μιαν άλλου είδους κιθάρα...

Η εντοπισμένη εδώ προσδοκία είναι η αλληλεπίδραση μας με επίγνωση της αδυναμίας, με φορείς αλληλεπίδρασης, αναγκαίους κατά τη Φυσική, σκέψεις, εικόνες, ήχους που προσφέρουν Αυτοί που μας δείχνουν πόσο λανθασμένα, ίσως, συλλάβαμε την δωρεά της ζωής. Έρανος σκέψεων, λοιπόν, ήχων που παράγουν εικόνες που δεν τις βλέπουν τα μάτια, εικόνων που παράγουν ήχους που δεν τους ακούν τα αυτιά, και μοιρασιά της συγκομιδής. Με τιμή στην ατίμητη τιμή αυτών των διαλεχτών της τέχνης και του πολιτισμού που απλόχερα τα προσφέρουν...

Ας ζήσουμε τουλάχιστον την προσδοκία του ταξιδιού, που είναι πιο σημαντική από την πραγματοποίησή του. . .


Σάββατο 13 Ιουνίου 2020



"Μια όαση φρίκης εν μέσω μιας ερήμου ανίας."

 Charles Baudelaire

*

"Άνθρωπος

 η ψυχή της αβύσσου." 

 Σαμσών Ρακάς

*

Αυτό το "η 35χρονη" και "η 34χρονη" της ομοιότητας, της σχεδόν σύμπτωσης σε εξωτερικά γνωρίσματα, διακόπτεται από το χάσμα της φρικτής σχέσης θύτη / θύματος. Μας ξαφνιάζει όμως το ότι η ομοιότητα μπορεί να φιλοξενεί τόσο ακραία ασυνήθιστες πράξεις. Μας ξενίζει που μια social media εχθρότητα μπορεί να συνεχίζει, με άλλα μέσα και αμφιέσεις, την αρχαϊκή παράδοση της μαυροντυμένης βιτριολίστριας. Νομίζω όμως πως οι αντιδράσεις μας σε τέτοιες τερατώδεις ειδήσεις έχουν να κάνουν με την ψευδαίσθηση που έχουμε ότι όλα εντέλει μπορούν να ρυθμιστούν με μια συζήτηση ικανή να λύσει τις παρεξηγήσεις ή πως με μια μεγαλύτερη δόση αδιαφορίας ξεπερνάμε τις καθηλώσεις μας. Μόνο που υπάρχουν στιγμές και καταστάσεις όπου η καθήλωση και η εμμονή είναι πιο αληθινές από όλες τις τεχνικές να προσαρμόζεται κανείς, να "προχωρά" τη ζωή του ή να ξεχνάει και να πηγαίνει παραπέρα. Κάποια στιγμή, δεν υπάρχει παραπέρα- κι εκεί συμβαίνει η καταστροφή. 

Νικόλας Σεβαστάκης

*

"Το πάθος είναι μια υπερτροφία του αισθήματος ιδιοκτησίας." 

Etienne Rey


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου