Η προσδοκία του ταξιδιού

Θα προσπαθήσουμε να ταξιδέψουμε στο κυανού της τέχνης και του πολιτισμού, όπου εκείνο που βαραίνει περισσότερο στις εκτιμήσεις μας είναι ακριβώς η έλλειψη βαρύτητας. Θα προσπαθήσουμε να επικοινωνούμε με το τηλεγραφείο των σκέψεων, με γλώσσα που περνάει από το τρυπητό που αφήνει απ΄έξω τα απόφλουδα...Με την ελπίδα να υπάρξουν ρινίσματα χρόνου που θα ψιθυρίσουμε: Λίγο θέλω ακόμη για ν΄αποσπαστώ από το έδαφος και να παίξω με τις πατούσες μου μιαν άλλου είδους κιθάρα...

Η εντοπισμένη εδώ προσδοκία είναι η αλληλεπίδραση μας με επίγνωση της αδυναμίας, με φορείς αλληλεπίδρασης, αναγκαίους κατά τη Φυσική, σκέψεις, εικόνες, ήχους που προσφέρουν Αυτοί που μας δείχνουν πόσο λανθασμένα, ίσως, συλλάβαμε την δωρεά της ζωής. Έρανος σκέψεων, λοιπόν, ήχων που παράγουν εικόνες που δεν τις βλέπουν τα μάτια, εικόνων που παράγουν ήχους που δεν τους ακούν τα αυτιά, και μοιρασιά της συγκομιδής. Με τιμή στην ατίμητη τιμή αυτών των διαλεχτών της τέχνης και του πολιτισμού που απλόχερα τα προσφέρουν...

Ας ζήσουμε τουλάχιστον την προσδοκία του ταξιδιού, που είναι πιο σημαντική από την πραγματοποίησή του. . .


Πέμπτη 25 Ιουνίου 2020



Θα ‘ρθει καιρός 

που μ’ έξαρση 

θα καλωσορίζεις τον εαυτό σου 

σαν θα φτάνεις στη δική σου πόρτα, στον δικό σου καθρέφτη, 

κι ο ένας χαμογελώντας θα καλωσορίζει τον άλλο 


 και κάτσ’ εδώ θα λέει. Τρώγε.

 Θ’ αγαπήσεις ξανά τον ξένο που ήταν ο εαυτός σου. 

Δώσε κρασί. Δώσε ψωμί. Δώσε πίσω την καρδιά σου 

στον εαυτό της, στον άγνωστο που σ’ αγάπησε 


 όλη σου τη ζωή, που εσύ αγνόησες 

για κάποιον άλλο, που σ’ έχει αποστηθίσει. 

Κατέβασε τα ερωτικά γράμματα απ’ το ράφι, 


 τις φωτογραφίες, τα απελπισμένα σημειώματα, 

ξεφλούδισε από τον καθρέφτη την εικόνα σου. 

Κάθισε. Απόλαυσε τη ζωή σου. 


 Derek Walcott / Ποιήματα / Καστανιώτης


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου