Η προσδοκία του ταξιδιού

Θα προσπαθήσουμε να ταξιδέψουμε στο κυανού της τέχνης και του πολιτισμού, όπου εκείνο που βαραίνει περισσότερο στις εκτιμήσεις μας είναι ακριβώς η έλλειψη βαρύτητας. Θα προσπαθήσουμε να επικοινωνούμε με το τηλεγραφείο των σκέψεων, με γλώσσα που περνάει από το τρυπητό που αφήνει απ΄έξω τα απόφλουδα...Με την ελπίδα να υπάρξουν ρινίσματα χρόνου που θα ψιθυρίσουμε: Λίγο θέλω ακόμη για ν΄αποσπαστώ από το έδαφος και να παίξω με τις πατούσες μου μιαν άλλου είδους κιθάρα...

Η εντοπισμένη εδώ προσδοκία είναι η αλληλεπίδραση μας με επίγνωση της αδυναμίας, με φορείς αλληλεπίδρασης, αναγκαίους κατά τη Φυσική, σκέψεις, εικόνες, ήχους που προσφέρουν Αυτοί που μας δείχνουν πόσο λανθασμένα, ίσως, συλλάβαμε την δωρεά της ζωής. Έρανος σκέψεων, λοιπόν, ήχων που παράγουν εικόνες που δεν τις βλέπουν τα μάτια, εικόνων που παράγουν ήχους που δεν τους ακούν τα αυτιά, και μοιρασιά της συγκομιδής. Με τιμή στην ατίμητη τιμή αυτών των διαλεχτών της τέχνης και του πολιτισμού που απλόχερα τα προσφέρουν...

Ας ζήσουμε τουλάχιστον την προσδοκία του ταξιδιού, που είναι πιο σημαντική από την πραγματοποίησή του. . .


Τρίτη 3 Μαρτίου 2015







JUAN VICENTE PIQUERAS
Ευλογία


Μακάριοι όσοι μονάχα κλαιν μονάχοι

όσοι μιλούν γλώσσες νεκρές
όσοι πιστεύουν σε θεούς που ακόμη δεν φάνηκαν 
και αποκοιμιούνται πάνω στον άτλαντα
(τα χείλη στην Κεϋλάνη η μύτη στην Αγκόλα)
μακάριοι όσοι τρέπονται σε φυγή
όσοι λεν όχι και φεύγουν σφυρίζοντας
οι χαζοί οι άχρηστοι οι άλλοι
όσοι δεν λεν τη γνώμη τους για τίποτε 
όσοι πονούν που δεν ξέρουν να ψεύδονται
μακάριοι όσοι αγαπούν και μένουν μόνοι
όσοι δεν έχουν βιασύνη ούτε τόπο
όσοι δεν λένε τίποτα 
όσοι φεύγουν χωρίς περαιτέρω εξηγήσεις





Posted by at

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)