Η προσδοκία του ταξιδιού

Θα προσπαθήσουμε να ταξιδέψουμε στο κυανού της τέχνης και του πολιτισμού, όπου εκείνο που βαραίνει περισσότερο στις εκτιμήσεις μας είναι ακριβώς η έλλειψη βαρύτητας. Θα προσπαθήσουμε να επικοινωνούμε με το τηλεγραφείο των σκέψεων, με γλώσσα που περνάει από το τρυπητό που αφήνει απ΄έξω τα απόφλουδα...Με την ελπίδα να υπάρξουν ρινίσματα χρόνου που θα ψιθυρίσουμε: Λίγο θέλω ακόμη για ν΄αποσπαστώ από το έδαφος και να παίξω με τις πατούσες μου μιαν άλλου είδους κιθάρα...

Η εντοπισμένη εδώ προσδοκία είναι η αλληλεπίδραση μας με επίγνωση της αδυναμίας, με φορείς αλληλεπίδρασης, αναγκαίους κατά τη Φυσική, σκέψεις, εικόνες, ήχους που προσφέρουν Αυτοί που μας δείχνουν πόσο λανθασμένα, ίσως, συλλάβαμε την δωρεά της ζωής. Έρανος σκέψεων, λοιπόν, ήχων που παράγουν εικόνες που δεν τις βλέπουν τα μάτια, εικόνων που παράγουν ήχους που δεν τους ακούν τα αυτιά, και μοιρασιά της συγκομιδής. Με τιμή στην ατίμητη τιμή αυτών των διαλεχτών της τέχνης και του πολιτισμού που απλόχερα τα προσφέρουν...

Ας ζήσουμε τουλάχιστον την προσδοκία του ταξιδιού, που είναι πιο σημαντική από την πραγματοποίησή του. . .


Σάββατο 5 Σεπτεμβρίου 2015







Το κύμα που έπνιξε το μικρό παιδί

είχε μέσα τόσα πολλά ζωογόνα μόρια νερού...

Τόσα πολλά,

που αν παίρναμε μια κουταλιά νερού 

από το θανατηφόρο κύμα

και τα διαμοιράζαμε σε όλους τους ανθρώπους 

θα αντιστοιχούσαν πολλά μόρια νερού

σε κάθε άνθρωπο.

Αν ρωτούσαμε κάθε μόριο νερού:

"ήσουν και εσύ εκεί;"

η απάντηση θα ήταν καταφατική,

"ναι, ήμουν εκεί".

Αν το ρωτούσαμε: 

"φταις για τον πνιγμό;"

η απάντηση θα ήταν αποφατική:

"όχι, είμαι  τόσο μικρό,

δεν μπορώ να πνίξω" .



Είχε δίκιο.

Και εγώ είμαι τόσο δα μικρός μέσα στο κύμα.

Δεν μπορώ να πνίξω...







Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου