«Τα φιλιά, κάποιες φορές, έχουν γεύση θανάτου. Το γεγονός απλά και μόνο ότι αγαπάς είναι ήδη μια μικρή απώλεια. Τα αγκαλιάσματα, κάποτε, είναι μάταιες απόπειρες να συγκρατήσουμε αυτό που μας φεύγει. Η απόκτηση, από μόνη της, είναι απατηλή: Αντίθετα, υπάρχει πάντα μια αποστέρηση. Είναι σαν να μπορούμε ν αγαπήσουμε μόνο αυτό που μας έχουν κλέψει και η αγάπη να είναι η επιθυμία, η ελπίδα ότι μια μέρα θα μας το επιστρέψουν. Ωστόσο, φτάνει μια στιγμή που η απώλεια καταντάει απέραντη, ατέλειωτη: Αγαπάμε τόσο ώστε αγαπάμε μόνο ένα πτώμα. Και, καθώς η απώλεια εκπληρώνεται πάντα, το πτώμα παραμένει. Φυσικά, αν η αγάπη έχει αυτή την αναπόφευκτη επίγευση του θανάτου, δεν θα έπρεπε να μας εκπλήσσει που το κοιμητήριο έχει ερωτικές ιδιότητες. Τα πράγματα κρατούν ισορροπία. Εσείς, που βεβαιώνετε ότι είστε ο θάνατός μου, μήπως είστε η πραγματική μου αγάπη;»

Γράμματα ενός ασήμαντου δολοφόνου / Χοσέ Κάρλος Σαμόθα

Κέδρος