Αγαπάω τ’ ό,τι είναι θλιμμένο στον κόσμο.

Τα θολά τα ματάκια, τους αρρώστους ανθρώπους, 

τα ξερά γυμνά δέντρα και τα έρημα πάρκα, 

τις νεκρές πολιτείες, τους τρισκότεινους τόπους,

τους σκυφτούς οδοιπόρους

 που μ’ ένα δισάκι για μια πολιτεία μακρινή ξεκινάνε,

 τους τυφλούς μουσικούς των πολύβουων δρόμων, 

τους φτωχούς, τους αλήτες, 

αυτούς που πεινάνε. 

Τα χλωμά τα κορίτσια που πάντα προσμένουν

 τον ιππότην που είδαν μια βραδιά στ’ όνειρό τους, 

να φανεί απ’ τα βάθη του απέραντου δρόμου. 

Τους κοιμώμενους κύκνους πάνω στ’ ασπροφτερό τους.

 Τα καράβια που φεύγουν για καινούρια ταξίδια 

και δεν ξέρουν καλά – αν ποτέ θα’ ρθουν πίσω αγαπάω, 

και θα’ θελα μαζί τους να πάω κι ούτε πια να γυρίσω. 

Αγαπάω τις κλαμένες ωραίες γυναίκες που κοιτάνε μακριά, 

που κοιτάνε θλιμμένα… 

Αγαπάω σε τούτον τον κόσμο – ό,τι κλαίει 

γιατί μοιάζει μ’εμένα. 

 Νίκος Καββαδίας