Η προσδοκία του ταξιδιού

Θα προσπαθήσουμε να ταξιδέψουμε στο κυανού της τέχνης και του πολιτισμού, όπου εκείνο που βαραίνει περισσότερο στις εκτιμήσεις μας είναι ακριβώς η έλλειψη βαρύτητας. Θα προσπαθήσουμε να επικοινωνούμε με το τηλεγραφείο των σκέψεων, με γλώσσα που περνάει από το τρυπητό που αφήνει απ΄έξω τα απόφλουδα...Με την ελπίδα να υπάρξουν ρινίσματα χρόνου που θα ψιθυρίσουμε: Λίγο θέλω ακόμη για ν΄αποσπαστώ από το έδαφος και να παίξω με τις πατούσες μου μιαν άλλου είδους κιθάρα...

Η εντοπισμένη εδώ προσδοκία είναι η αλληλεπίδραση μας με επίγνωση της αδυναμίας, με φορείς αλληλεπίδρασης, αναγκαίους κατά τη Φυσική, σκέψεις, εικόνες, ήχους που προσφέρουν Αυτοί που μας δείχνουν πόσο λανθασμένα, ίσως, συλλάβαμε την δωρεά της ζωής. Έρανος σκέψεων, λοιπόν, ήχων που παράγουν εικόνες που δεν τις βλέπουν τα μάτια, εικόνων που παράγουν ήχους που δεν τους ακούν τα αυτιά, και μοιρασιά της συγκομιδής. Με τιμή στην ατίμητη τιμή αυτών των διαλεχτών της τέχνης και του πολιτισμού που απλόχερα τα προσφέρουν...

Ας ζήσουμε τουλάχιστον την προσδοκία του ταξιδιού, που είναι πιο σημαντική από την πραγματοποίησή του. . .


Πέμπτη 15 Σεπτεμβρίου 2016








 Αυτός που χτυπά την πόρτα μου

 δεν γυρεύει εμένα. 

Ψάχνει εκείνον πάντα που δεν είμαι 

μάζα ακίνητη πίσω από κάθε τοίχο είμαι, 

σωσίας ή κλώνος μου, μέσα μου κρυμμένος.


 Να ξέρω ποιος με ψάχνει και δεν με βρίσκει: 

είμαι εκείνος που βρίσκεται μακριά από τον εαυτό του,

 ίσκιος που πίνει ή ήλιος, 

 λίμνη είμαι ή λιμάνι στην χίμαιρα του ορίζοντα.


 Βάδισα ψάχνοντας να με βρω και ποτέ δεν με βρήκα:

 και το σούρουπο,

 σαν καρτερώ το χαμένο φως ενός νεκρού αστέρα 

 νιώθω νοσταλγία γι' αυτό που ποτέ δεν ήμουν, 

αυτό που έπαψα να είμαι,

 αυτό που ήχησε και κρύφτηκε μέσα μου

 πίσω από εκείνη την πόρτα. 

Σονέτο της πόρτας /  Ledo Ivo







Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου