Να έπεφτε η βροχή ραγδαία, 

ευχόμουν. Να ξεσπάσει.

 Θα μέναμ΄ έτσι πιο πολύ

 μέσα στη στοά. Στην πρόφαση. 

 Στο βάθος "μπαρ",

 καφέδες, ποτά,

 πίκρες εν μέθη. 

Πιο 'κει "Ραφείον", 

καλλιτεχνικά της ζωής σας γυρίσματα, 

μαντάρισμα του κενού σας

 άψογο.

 "Γραφείο μεσιτικο" πιο πέρα,

 πωλήσεις, αγορές, 

ευκαιρίες αισθημάτων,

 αιωνιότητες. 

Κι εδώ, που πιο πολύ σταθήκαμε, 

της κάθε ανάγκης η βιτρίνα:

 Χρωματιστά σαπούνια, 

κορνίζες για διαρκείας πρόσωπα,

 αλυσιδίτσες να τις σπάζει το ασυγκράτητο,

 φανταχτεροί αναπτήρες 

προσάναμμα το βλέμμα σου,

 κι άφθονα καθρεφτάκια 

νάχω το πρόσωπό σου

 ισάριθμες φορές.

 Γι αυτό ευχόμουν...

 Μα η βροχή κι εσύ

 ενάντια στην ευχή μου 

πέφτατε.

Κική Δημουλά / Πλάγιος τρόπος