“Τόσα φιλιά- μα δίχως χείλη

 τόσες αφές- μα δίχως χέρια 

τόσοι φρουροί- μα δίχως πύλη

τόσες ειδήσεις- δίχως περιστέρια

 τόσοι αγώνες- δίχως μάχη

τόσες μαγείες- δίχως θάμα. 

Κρυφά θα φύγει δίχως να ‘χει

 αφήσει ούτε ένα ίχνος η γενιά μας...

 Έρωτας- δίχως ν’ αγαπάμε.

 Ζωή- χωρίς ποτέ να ζούμε. 

Έλα λοιπόν κι απόψε, ας πάμε

 να χορέψουμε ή να σκοτωθούμε. 

 Τι μπέρδεμα η ζωή μας, τι ιστορία...

 Σάμπως να υπάρχει πια Ιστορία δική σου ή άλλη... Τι σκαλίζεις

τα σπλάχνα του ραδιοφώνου; Ήμασταν θάλασσα κι έχουμε γίνει

 σάπια βροχή και τιποτένια. Ξύσε το λούστρο των νυχιών σου,

το ρίμελ, το make up και μίλησέ μου.

 -Είμαστε μεσοπόλεμος σου λέω, ανίατα μεσοπόλεμος...

Ας πάμε λοιπόν κι απόψε, ας πάμε πάλι κάπου

 να χορέψουμε ή να σκοτωθούμε...”

Βύρων Λεοντάρης / Ζωή χωρίς να ζούμε