Έλα κοντά μου. Δεν είμαι η φωτιά. 

Τις φωτιές τις σβήνουν τα ποτάμια.

 Τις πνίγουν οι νεροποντές.

 Τις κυνηγούν οι βοριάδες.

 Δεν είμαι η φωτιά. 

 Έλα κοντά μου. 

Δεν είμαι ούτε ο άνεμος.

 Τους ανέμους τους κόβουν τα βουνά. 

 Τους βουβαίνουν τα λιοπύρια.

Τους σαρώνουν οι κατακλυσμοί.

Δεν είμαι ο άνεμος.

 Έλα κοντά μου. 

Δεν είμαι ούτε ο ωκεανός. 

Τους ωκεανούς τους δαμάζουν οι Τρίτωνες.

Τους ημερεύουν οι ζέφυροι. 

Τους μαγεύουν οι σειρήνες.

Όχι. Δεν ειμ’ ωκεανός. 

 Έλα κοντά μου. Δεν είμαι ούτε λιμάνι.

 Δε σου τάζω την απανεμιά.

 Ούτε τις γλυκές ισημερίες, και τις αλκυονίδες ζεστασιές. 

Δεν είμαι λιμάνι. 

 Εγώ... Δεν είμαι...

Παρά ένας κουρασμένος στρατολάτης.

 Ένας αποσταμένος περπατητής... 

Που ακούμπησε στη ρίζα μιας ελιάς 

για ν΄ακούσει το τραγούδι των γρύλων. 

Και αν θέλεις...

 Έλα να τ’ ακούσουμε μαζί. 

Μενέλαος Λουντέμης /  Ερωτικό Κάλεσμα