Πού είναι η ζωή που τη χάσαμε ζώντας;

Πού είναι η σοφία που τη χάσαμε στη γνώση;

Πού είναι η γνώση που τη χάσαμε στις πληροφορίες;

Ποια είναι η ζωή που τη χάσαμε ζώντας;

Είναι αυτή μέσα στην οποία μπορούσε ο καθένας μας 

να πει τη φράση των Ορφικών:

«Παις ειμί Γας και Ουρανού αστερόεντος, 

αυτάρ εμοί γένος ουράνιον».

Μυθολογικά η ζωή που χάσαμε,

 ισούται με την απώλεια της ιδιότητας 

των τέκνων της Γης και τ’ Ουρανού.

Αφότου ο Χρόνος-Κρόνος ευνούχισε τον Ουρανό,

χάσαμε τον ωκεανό της αιωνιότητας.

Πέσαμε στο ποτάμι του καιρού, 

μέσα στο ρεύμα της παροδικότητας,

που οι όχθες του γίνονται φέρετρό μας.

 Φιλοσοφικά η ζωή που χάσαμε,  

είναι ο συμπάντειος, 

«ξυνός» (κοινός και σύν-νους) λόγος του Ηράκλειτου,

απ’ όπου αποκομμένοι, κλειστήκαμε στην «ιδίαν φρόνησιν»,

στον ιδιωτικό νου, στην ιδιωτική γλώσσα.

Και βέβαια, 

σοφία είναι η πλήρως συνειδητοποιημένη εμπειρία μας.

Και βέβαια, γνώση είναι ό, τι προσλαμβάνουμε έξωθεν,

από την πλήρως συνειδητοποιημένη εμπειρία των άλλων.

Κινδυνεύοντας πάντα.

Αν η ερωτική ευφροσύνη κι ο ενθουσιασμός

δεν επιλέξουν τα λίγα και ουσιαστικά,

αν αντιμετωπίσουμε τη γνώση σαν συζυγικό καθήκον,

κινδυνεύουμε να γίνουμε αποθήκες γνώσεων.

Και βέβαια «η πολυμάθεια δεν σε κάνει σοφό».

Και βέβαια «πολυμαθίη» και «κακοτεχνίη» πηγαίνουν μαζί.

Και βέβαια η απόσταση της κακότεχνης πολυμάθειας 

από τις πληροφορίες είναι τόσο μικρή.

Και οι πληροφορίες; 

Κινούντ’ εδώ, κινούντ’ εκεί, μέσω σκοπιμοτήτων.

Δεν έχουν σίγουρη και συγκεκριμένη πηγή.

Είναι συνήθως διαστρεβλωμένα ακούσματα,

 αναξιόπιστων ανθρώπων,

για γεγονότα που έγιναν ή δεν έγιναν, 

είτε έγιναν μεν αλλ’ όχι όπως φημολογείται:

Ποια είναι η αλήθεια για την Τιμισοάρα;

Αυτή που έβγαινε στα πρωτοσέλιδα για μέρες ή

εκείνη που γράφτηκε στα ψιλά και μόνο μια φορά;

Γιατί χρησιμοποιήθηκε, όπως χρησιμοποιήθηκε, 

ο βουτηγμένος στην πίσσα κορμοράνος;

Ζούμε μες στα σκουπίδια που ρίχνονται μες στο σπίτι μας

από το παράθυρο που λέγεται τηλεόραση.

Γιατί θέλουν τόσο πολύ να μας πείσουν ότι ο κόσμος,

 δεν είν’ εκείνο το απέραντο που μας

φανερώνει ο Ήλιος, 

αλλ’ είναι μόνο αυτό το απομονωμένο 

που μας δείχνει ο φακός της τηλεόρασης;

Δίνουμε ραντεβού, 

ν’ ανταμωθούμε, 

επειδή μας χωρίζουν σκουπίδια.

Κολυμπούμε στα σκουπίδια,

γυρεύοντας ο ένας το πρόσωπο του άλλου,

προσπαθούμε, αναμερίζοντας σκουπίδια.

Παραιτούμεθα τέλος λέγοντας,

«ίσως αυτό να είναι το πρόσωπο του άλλου, 

ένα κολύμπι μέσα στα σκουπίδια».

«Χώρες του ήλιου 

και δεν μπορείτε ν’ αντικρίσετε τον ήλιο.

Χώρες του ανθρώπου 

και δεν μπορείτε ν’ αντικρίσετε τον άνθρωπο».

Πίσω ολοταχώς.

Να βγούμε από τα σκουπίδια των πληροφοριών.

Προς το σκαλοπάτι της γνώσης. 

Κι από κει προς το σκαλοπάτι της σοφίας.

 Όπου το οιδιπόδειο,

 όντας πνευματικό αρχέτυπο κι όχι σύμπλεγμα,

αποκαλύπτει την βαθύτερη θεοποιό σημασία του.

Η Αφροδίτη που γεννήθηκε από τον αφρό,

όταν τα ερωτικά μέλη τ’ Ουρανού πέσαν στη θάλασσα,

γίνεται οδηγός μας.

Όσοι ερωτευτούμε τη Ζωή (τη μάνα μας),

γινόμαστε αυτός που νίκησε τον Χρόνο-Κρόνο, γινόμαστε Ζευς.

Γινόμαστε οι μετέχοντες στην συμπάντεια αλληλουχία,

όπου τίποτε δεν είναι αποκομμένο και θνητό.

Γινόμαστε αυτοί που μπορούν να βιώσουν όσα βίωσε ο Σεγκ Τσαν,

 όταν ξεστόμισε το εξαίσιο:

«Δεν υπάρχει εδώ ή εκεί, 

η αιωνιότητα βρίσκεται μπρος στα μάτια μας».

Γιάννης Υφαντής

"Κοντέινερ" - ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Πίνακες: GUSTAV KLIMT

- Που μένεις;
Στην οδό Θεωρίας...