"Απόλυτη ακινησία όπως σε παλιό φωτογραφείο 

 για να πετύχει ο εντοιχισμός 

 να μείνει το αρνητικό της τελευταίας έκφρασης

 που γι' άλλους θα 'ναι η πρώτη άμμος

 κι ασβέστης, νερό, χαλίκι 

 παχύ τσιμέντο που καλύπτει τα κυρτώματα

 σκεπάζει την κάθε χαραγή.

Επειτα λιώνοντας αργά μέσα στον τοίχο

 πίσω από πλίθρες, κοτρώνια, τούβλα 

 πελεκημένες πέτρες, μαρμαρόπλακες 

 ή από την καλή μεριά πίσω απ' το κονίαμα 

 τις ριπολίνες, τους σαγρέδες, τα πλαστικά 

 φτάνεις να γίνεις όχι μια μαλακή φουσκάλα

 σαν κι αυτές που σπάγαμε όταν φούσκωνε η μπογιά

 μα ένα κενό κορμιού με χτιστό περίβλημα.

 Υπάρχουμε έτσι σαν ανθρωπόμορφα κοιλώματα 

 στο εσωτερικό μαντρότοιχων, Μακρών Τειχών  

ή μεσοτοιχιών διαμερισμάτων -το γκρέμισμά τους

 αντί να μας ελευθερώνει μας εξαφανίζει." 

Τίτος Πατρίκιος / Ο εντοιχισμένος / Αντικριστοί Καθρέφτες