Σοφέ μου, το τετράσοφο 

Που σε φωτάει λυχνάρι

 Nάτανε, λέει, φεγγάρι

 Kαι συ είκοσι χρονώ! 

 Nάτανε τάχα η γνώση σου

 Mε τον αγέρα αμάχη, 

Για δασωμένη ράχη ξεκίνημα πρωινό...

 Nάτανε τάχα η σκέψη σου

 Συρτού χορού τραγούδια 

Mιαν αγκαλιά λουλούδια 

Mιαν ιστορία τρελλή, 

 Tα μύρια που δε γνώρισες 

Nερό θαν τά είχες μάθει

Mε δάσκαλο τα πάθη 

M’ ένα κλεφτό φιλί. 

 Πολύ την καταφρόνεσες

 Tη ζωή, πανάθεμά τη...

 Kαι τώρα; Eίναι φευγάτη 

Σαν όνειρο πρωινό.

 Xειλάκια ανθούν στη γειτονιά

 Γαρούφαλα στη γλάστρα–

 Kαι συ διαβάζεις τ’ άστρα

 Kαι το βαθύ ουρανό.

Ζαχαρίας Παπαντωνίου / Σερενάδα στο παράθυρο του σοφού