[...]

Χρόνος είναι

 ότι μεσολαβεί και μετατρέπει. 

 Διαιρείται σε στιγμές. 

 Στιγμή είναι, βέβαια,

 ένα τίποτε του χρόνου. 

 Όμως χωράει τ’ αποκορυφώματα, 

 Θεά Αφροδίτη. 

 Κι εκτός που διαιρείται σε στιγμές,

 εκτός που τις μεγάλες ιστορίες 

 στο έλεος της μνήμης τις αφήνει, 

 απαραιτήτως διαιρείται

 (όπως ίσως σου έδειξε το αναρριχώμενο φυτό)

 σε τέσσερις μεγάλες εποχές:

 στο χειμώνα, στην άνοιξη, 

 στο καλοκαίρι και, τέλος 

 στο περίλυπο φθινόπωρο, 

 που υπερασπίζεται πολύ τ’ αγάλματα 

 και κάποιους φθινοπωρινούς ανθρώπους. 

 Φθινοπωρινοί άνθρωποι 

 είναι αυτοί 

 που κουβεντιάζουν μαζί σου 

 σαν άγαλμα προς άγαλμα. 

 Εις επήκοον της μοναξιάς.

 Μοναξιά δε είναι, Θεά Αφροδίτη, 

 αυτή που φαίνεται στο βάθος: 

 πίσω ακριβώς κι από τις δύο μας.

Κική Δημουλά / Ορισμοί